Demonstratie Amsterdam: Ik was erbij

Leestijd: 4 minuten

Onderstaande opinie van de Filosoof Hans Radder in de Volkskrant noopte mij de volgende reactie op te stellen. Het is mijn persoonlijke gevoel waarom ik mij niet langer alleen schrijvend kan verzetten, maar daadwerkelijk de wandelschoenen aantrok om de straat op te gaan, en ik daar waar ik een coronapas moet tonen een statement wens te maken.

“Antivaxers eisen vrijheid, maar krijgen die al op een presenteerblad aangereikt” was de titel van zijn stuk. 

Ook ik was namelijk één van de vijfentwintigduizend deelnemers aan de demonstratie afgelopen zondag in Amsterdam.

Ik heb mijn hele leven op linkse partijen gestemd en ben ook altijd lid van een partij geweest in de hoop mijn stem te versterken.

Ik ben 66 en lijdt aan een longziekte waardoor ik mijzelf zeker als kwetsbaar kan beschouwen. Maar, ik loop hard, 60 km/week, ondanks dat dat volgens de artsen met mijn medische kwaal onmogelijk lijkt. Volgende week hoop ik de halve Marathon te lopen. Samen met weer duizenden mensen die begrijpen dat beweging, gezond eten en positiviteit belangrijke waarden zijn in het leven en die weten dat je buiten niet besmet kunt raken.

Kwetsbaar

Juist omdat ik zo kwetsbaar ben heb ik vanaf het begin van de coronacrisis onderzocht hoe ik mij en mijn jonge gezin veilig kan houden. Die veiligheid vind ik in schone lucht. Ik ga nergens heen zonder CO2 meter en check of de waarde onder de 600 ppm blijft.

Toen de mogelijkheid kwam mij te vaccineren stond ik vooraan. Maar moest ik nog maanden wachten tot ik aan de beurt was. Gelukkig ben ik nu volledig gevaccineerd. Maar ondanks dat, blijf ik alert en creëer mijn eigen veiligheid met mijn CO2 meter.

Er is wat mij betreft sprake van een continuüm tussen twee uiterste maatschappijvormen. Aan de ene kant een utopische ideale staat waarin ieder individu zich volledig kan ontplooien naar wens. Waarin iedereen kan doen en laten wat hij/zij wil zonder enige inmenging van een overheid of andere instantie. Een staat waarin ieder individu altruïstisch is en de vrijheid van zichzelf nooit ten koste laat gaan van die van een ander.

Aan de andere kant een samenleving waarin ieder mens wordt gecontroleerd en gestuurd. Een samenleving waarin alle vrijheid wordt opgeofferd aan het welzijn van de staat. Een samenleving waarin geen individuele keuze bestaat omdat keus per definitie een ander schaadt. Een staat waarin iedereen van wieg tot graf wordt gecontroleerd en gevolgd, en geluk mag beleven zolang de staat dat toestaat. Een dystopische samenleving zoals die door dictators wordt nagestreefd en door schrijvers is omschreven.

Ondenkbaar

Nederland bevindt zich in mijn optiek tot voor kort tamelijk aan de vrije kant van dit continuüm. Echter, op 25 september is er een regel ingegaan die in Nederland sinds 1945 ondenkbaar was. Een regel waarbij mensen hun vrijheid slechts kunnen uitoefenen als ze zich aan een wet of regel onderwerpen. Anders dan een lockdown of een avondklok, vreselijke maatregelen waarvoor de noodzaak op zich ter discussie kan staan, maar waarvan duidelijk is dat deze voor iedere Nederlander, ongeacht afkomst, overtuiging, religie, politieke voorkeur dezelfde gevolgen had.

Op 25 september 2021 is er een regel ingevoerd die mensen op basis van hun overtuiging anders behandelt. Het gaat er niet om wat die overtuiging is. Of die overtuiging voor zelfs de grote meerderheid van de Nederlanders abject is, het gaat er om dat het een opvatting is en dat ieder in Nederland vrij behoort te zijn. Zijn of haar opvatting te hebben en te behouden en daar niet als mens op beoordeeld dient te worden.

Ook de vraag wat dan die andere behandeling is doet niet terzake. Of dat nu is of die persoon wordt geïsoleerd, gearresteerd of gedwongen lichaams invasieve handelingen te ondergaan, of wat mij betreft iedere week 60 km moet hardlopen. Feit is dat er een regel is ingesteld die mensen van elkaar onderscheidt en die mensen dwingt om, indien ze “gelijk” behandeld willen worden, handelingen te ondergaan die deze mensen zelf als onaangenaam, ongepast of beledigend beschouwen.

Segregatie

Daar komt dan nog bij dat de uitvoering van deze segregatie tussen mensen dient te worden uitgevoerd door onbevoegde burgers die daartoe niet zijn opgeleid. En geen eed van geheimhouding hebben afgelegd en dat wel moeten doen. Niet omdat het hun overtuiging is, maar omdat zij of hun werkgevers anders worden uitgesloten van hun beroep zonder financiële tegemoetkoming.

Ten overvloede gaat het om een regel waarbij geen waarborg wordt gegeven hoe deze kan worden beëindigd en wanneer. Immers, de maatregel wordt notabene ingevoerd op hetzelfde moment dat volgens de laatst bekend gemaakte routeplanner iedere maatregel kon worden opgeheven.

Dit is een grens. Er is een balanspunt, precies tussen de twee eerder door mij beschreven uitersten. Met bovengenoemde 3 punten slaat de balans voor de eerste keer sinds 1945 de verkeerde kant op. De kant op van een totalitaire samenleving waartegen ik mij met alle kracht die in mij is zal verzetten.

Daarom

Daarom liep ik zondag 4 oktober voor het eerst sinds ruim 30 jaar mee met een demonstratie. Juist daarom zal ik weigeren mijn QR code te tonen om ergens binnen te gaan behalve als ik daarmee de belangen van mijn jonge gezin schaadt (maar ook dan met grote tegenzin). En daarom maak ik mij zeer ongerust over de framing in de media. Want er zijn heel wat mede demonstranten die er net zo over denken als ik, en die met evenveel overtuiging zelf gevaccineerd zijn. Maar die beslissing voor zichzelf hebben genomen, maar die nooit aan een ander zullen opleggen.

Rogier Rumke

U heeft zojuist gelezen: Demonstratie Amsterdam: Ik was erbij.