Het lijkt wel eindeloos te duren voor men begint te begrijpen dat het polderen met coronamaatregelen en verspreidingswegen ons niet uit de pandemie zal helpen, of het moet via groepsimmuniteit zijn, wanneer die dan ook optreedt. Rogier legt zijn stokpaardje nog eens uit. Het virus trekt maar één jas aan, kiest maar één weg. Het doet niet aan compromissen.
Lees volledig artikel: Er is geen Middenweg in Virusland
Er is geen Middenweg in Virusland
Maarten Keulemans durft het woord Aerosolen weer eens te fluisteren. Hij heeft er een nieuwe theorie bij gevonden: Het zijn de gevaccineerden die ongevaccineerden nu met aerosolen kunnen besmetten.
‘Gevaccineerden krijgen weinig klachten, en houden zo droge luchtwegen, waardoor ze heel fijne deeltjes uitademen, aerosolen.’ Zet zo iemand in de bioscoop, en ‘dan gaat iedereen voor de bijl die niet beschermd is’, vermoedt Kroes.
Verschillende gedaanten
Ik had een forse discussie met Vera Moorer op De Corona Middenweg over de mogelijkheid dat één virus zich in verschillende gedaanten zou kunnen voordoen. De ene keer via een grote druppel (zoals het Rhinovirus), de andere keer via aanraking van oppervlakken (zoals het Norovirus) en dan weer een andere keer via aerosolen, bijvoorbeeld als je een droge keel hebt.
Zou die theorie kunnen verklaren wat we zien? Of zijn alle besmettingen verklaarbaar via de aerosolen, behalve als we hele drommen mensen zouden zien die op demonstraties, voetbalwedstrijden, op het circuit, op buitenfestivals, in parken besmet zouden raken. Of als mensen en masse besmet raken in goed geventileerde ruimten, zoals de trein, het vliegtuig, grote theaterzalen, tv-studio’s.
Waar zijn al die besmette personen in Virusland?
Het zou ook verklaren waarom er tijdens hardloopwedstrijden zo verschrikkelijk veel mensen besmet raken dat die overal moeten worden afgelast. Of dat wandelen op het strand zo gevaarlijk is dat we op het pad naar het strand echt anderhalve meter afstand moeten houden. Of waren er daar eigenlijk geen besmettingen?
Hoorde ik nu Van Dissel zeggen dat je nooit zeker weet of er niet ooit ergens iemand via een pak melk besmet is geraakt, dus dat je maar beter door kunt gaan met alles ontsmetten dat je hebt aangeraakt? Waar, Jaap van Dissel, zijn dan al die honderdduizenden besmette personen die dan in de supermarkt bij bosjes moeten vallen?
Enkelen die velen besmetten
Het zou zeker niet verklaren waarom er zo veel superspreadevents plaatsvinden in de horeca, scholen, thuisfeesten. Het zijn immers, zoals keer op keer blijkt enkelen die velen besmetten. Niet velen die enkelen besmetten. Ook dat duidt op aerosolverspreiding. Als beiden zou kunnen, en ook nog die oppervlakken af en toe, dan zou er veel meer één op één besmet worden. Mensen die samen een wandeling maken, mensen die karretjes en klapdeuren in de supermarkt aanraken.
Dan zou ook het seizoenseffect niet zo overweldigend groot zijn zoals je overal kunt zien. Seizoenseffect toeschrijven aan “tja, in de zomer zijn mensen meer buiten” en dan tegelijkertijd buitenbesmettingen juist ook voor mogelijk houden is argumenten gebruiken zoals het je op dat moment even uitkomt mevrouw Bruining.
Waarom toch die weerstand tegen het overduidelijke. Waarom zo krampachtig vasthouden aan dat idee: alsjeblief, alsjeblieft, mag het niet toch ook een beetje, desnoods maar een heel klein beetje via die andere wegen gaan?
Mutaties
Maar zo werkt de evolutie niet. De evolutie selecteert op wat succesvol is en rekent genadeloos af met wat niet slaagt. Een virus is een dode rij van 40.000 A, T, H, en C’s. Mutaties ontstaan doordat in de 100.000 kopieën die een besmette cel per seconde maakt met enige regelmaat een foutje zit. Dat foutje leidt in vrijwel alle gevallen tot een niet succesvolle overtocht naar de ontvanger. Immers, slechts een absoluut miniem deel van alle geproduceerde virusdeeltjes komt terecht bij iemand anders. Het zijn de aller, allersterkste deeltjes, en heel af en toe, één die nog iets sterker is. En als dat lukt, zal die zijn kopieën dus wat vaker gaan verspreiden.
Als je een PCR test doet dan vind je een stukje RNA, een deel uit die hele lange rij, dat overeenkomt met het virus dat we zoeken. Om voor een andere verspreidingsweg te coderen zal het ontwerp, de rij letters, echt heel erg anders moeten zijn. Zo een mutatie kan niet toevallig optreden. Door een enkel foutje wordt een trein niet opeens een werkend vliegtuig of andersom, Ook al krijgt de trein vleugels. Nee, de trein zou ontsporen bij de eerste boom langs het spoor. En het vliegtuig? Dat zou neerstorten zodra het de rails verlaat, want waar haalt het dan zijn energie vandaan?
Uitdoven
Het is totaal onlogisch te veronderstellen dat het mogelijk is voor één virus om zich op meerdere manieren te verspreiden, zelfs als dat namelijk al even mogelijk zou zijn, dan nog zou de minst succesvolle weg snel “uitdoven”. Immers, als het virus via grote druppels 10% minder mensen bereikt dan zal in de volgende generatie die mutatie al 19% minder nieuwe besmettingen veroorzaken. En de daaropvolgende generatie al 27% minder. Binnen een paar generaties zal het dus zo goed als nooit meer een nieuw persoon besmetten.
Aangezien het om zo ontzettend veel generaties gaat, die elkaar zo ontzettend snel opvolgen: miljard maal een miljard maal een miljard virusdeeltjes die dagelijks rondgaan en een generatie besmettingen slechts vier dagen duurt, kan je er gevoeglijk van uitgaan dat zelfs als een besmettingsweg één procent minder effectief is, die weg al binnen een maand ofzo uitdooft. Zo zie je dat als er een Delta variant ontstaat – die door wat meer spikes de lipide envelop beter beschermt tegen contact met waterige oppervlakken – die variant binnen enkele weken de Engelse (de Alpha variant, weet je nog) verdringt.
Ik denk dat met deze hopelijk niet al te technische uitleg men begrijpt dat er maar één besmettingsweg bestaat per virus en dat is het hele verhaal. Niet een beetje, niet een compromis, nee, het virus poldert niet, het virus overleeft of overleeft niet. Er is geen Middenweg in Virusland.
door Rogier Rumke
