Op weg naar een Perfect Storm Stel dat Balkenende in 1998 de kandidaat van het CDA was geweest zou hij dan ook premier geworden zijn. Of stel dat Fortuyn zich in 1994 meegedaan had aan de verkiezingen zou hij dan ook zoveel hebben teweeg gebracht als in 2002? En wat had er in 2010 met […]
Lees volledig artikel: Op weg naar een Perfect Storm
Op weg naar een Perfect Storm
Stel dat Balkenende in 1998 de kandidaat van het CDA was geweest zou hij dan ook premier geworden zijn. Of stel dat Fortuyn zich in 1994 meegedaan had aan de verkiezingen zou hij dan ook zoveel hebben teweeg gebracht als in 2002? En wat had er in 2010 met de VVD gebeurd als in 2006 Verdonk lijsttrekker was geworden in plaats van Rutte? En zou Bos niet premier van Nederland geworden zijn als de verkiezingen eind 2008 waren geweest.
Het succes van een politicus of een beweging hangt vaak mede af van een combinatie van externe omstandigheden. Soms staan er sommige op plus en andere op min, maar ook gebeurt het wel eens dat ze allemaal op plus staan en kan er een maximaal resultaat worden gehaald. Zoiets als gebeurde bij de “Perfect Storm” en ook in 1953 in Zeeland bij de watersnoodramp.
Op 15 mei schreef ik een artikel op Joop.nl waarbij ik aangaf dat de crisis rondom de Griekse schuldenlast tot een ernstige mate van politieke instabiliteit in Europa zou kunnen leiden. Politici kunnen zich niet, zoals bij de bankencrisis, verschuilen achter de bankiers. Zij waren verantwoordelijk voor het opnemen van Griekenland bij de Euro-landen en zijn dat ook voor wat men nu al dan niet doet.
De fall-out van deze Griekse crisis gecombineerd met sterke bezuinigingen waar alle regeringen in Europa voor staan zou wel eens een tegenreactie kunnen geven van kiezers. Politici die geen deel uitmaken van het politieke establishment, geen medeverantwoordelijkheid zeggen te dragen van de ontstane omstandigheden en aangeven wel oplossingen te hebben. Dat zullen dan oplossingen hebben die gaan in de richting van zich afkeren van de EU en de euro en zich primair richten op de problemen in het eigen land.
In het programma Oog in Oog interviewde Sven Kockelman Marine le Pen. Zij is de huidige leidster van het Front National. Ik moet erkennen dat ik niet meer wist van haar dan ik over haar gelezen of gezien had in de Nederlandse media. Daaruit kwam een beeld van haar dat bij mij vrijwel overeen kwam met dat van haar vader. Hij was in 2002 op de 2e plaats gekomen bij de eerste ronde van de Franse Presidentsverkiezingen, waardoor hij in de finale tegen Chirac mocht uitkomen. Toen verloor hij kansloos (20 tegen 80%).
Nadat ik het interview had gezien stelde ik vast dat mijn beeld van haar, dat ik dus had via haar vader, absoluut niet klopte. Ze is een gewiekst debater en heeft veel meer kans om aan te spreken bij de mainstream kiezers dan haar vader had. Eigenlijk verenigt zij in zich de sterke kanten van de electorale uitstraling van Rutte en Wilders. Probeer je maar eens voor te stellen dat bij de verkiezingen in Nederland in 2010 bij voorbeeld Van Aartsen de lijsttrekker was van de VVD en de PVV nog niet bestond. En zij, maar dan goed Nederlands sprekende en met een andere vader, de lijsttrekster was van een nieuwe partij; De Partij voor Nederland (PvN) of zoiets. Ik denk dat ze net zo een electorale aantrekkingskracht had gehad als Fortuyn (die haalde in maart 2002 34% bij de Gemeenteraadsverkiezingen van Rotterdam).
Ik raad je sterk aan om dit interview van Sven Kockelman terug te kijken. (Zeker alvorens je op dit artikel reageert).
Eind april 2012 is de eerste ronde van de presidentsverkiezingen van Frankrijk. Zou dat niet een moment kunnen zijn waar de perfecte storm zal heersen waardoor zij president van Frankrijk wordt? Met alle gevolgen van dien voor de EU en de euro en de politieke situatie in de andere Europese landen?
Een perfecte storm waarbij de houding tegenover het politieke establishment, wat nog steeds zal worstelen met de fall-out van de schuldenproblematiek van Griekenland en de ingrijpende bezuinigingen die men moet doorvoeren, negatief zal zijn. Een socialistische partij, die mede door het uitvallen van Strauss-Kahn, geen sterke kandidaat zal kunnen ophoesten (en ook door de kiezers tot het establishment gerekend zal worden). En last but not least: de debatteer-kwaliteiten van Marine Le Pen en een programma dat t.o.v. de islam in Frankrijk meer mainstream is dan dat van de PVV in Nederland en inspeelt op de steeds breder gedragen anti-establishment gevoelens?
Mede als we de huidige peilingen in Frankrijk zien lijkt de kans groot te zijn dat ze bij de eerste twee zal eindigen in de voorronde. Wellicht legt ze het dan af tegen de andere kandidaat (Sarkozy?), omdat veel linkse kiezers dan hetzelfde zouden kunnen doen als in 2002 bij haar vader (bij gebrek aan eigen kandidaat in de eindronde stemden ze liever Chirac dan Le Pen). The Economist heeft daar onlangs een interessant artikel over geschreven. Maar ik sluit ook niet uit dat er op dat moment een perfecte storm voor Marine Le Pen zal heersen en zij wel de winnares wordt op 6 mei 2012. En dan zal het scenario dat ik schetste in mijn vorig artikel zich zeker voltrekken. Dus dat interview van Sven Kockelman met haar zou niet Oog in Oog moeten heten, maar “In het oog van de (perfecte?) storm”.
N.B. Ook in Oostenrijk zullen in 2012 parlementsverkiezingen zijn. Op dit moment staat de oude partij van Haider (FPÖ) bovenaan met rond de 30%.
U heeft zojuist gelezen: Op weg naar een Perfect Storm.
Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.
