Aerosolontkenners

Dit moet mij even van het hart:

Ook hier op de site komen mensen die niet geloven in aerosolen overdracht: aerosolontkenners. Dat is prima, want hoe meer meningen, mits met respect, hoe scherper we blijven. Toch voel ik mij vandaag, na een paar opmerkingen van een hardnekkig aerosol-ontkenner over het verschil in Pakistan en India, hetgeen zou moeten aantonen dat men toch echt juist buiten besmet raakt, gezien zijn vasthoudendheid geïrriteerd. Daaruit kwam een reactie opborrelen, rechtstreeks uit mijn hart. Dus schrijf ik er maar een column over.

Weet je, ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe mensen in Pakistan en India leven. Ik ben er nooit geweest en kan me er nauwelijks een voorstelling van maken. Wel woon en leef ik in Nederland. Ik lees onderzoek en denk logisch na. Al meer dan een jaar doe ik dat onderzoek met maar één doel, niet besmet raken omdat ik weet dat een besmetting voor mij waarschijnlijk fataal is. Als ik mij aan de RIVM maatregelen had gehouden had ik hoogstwaarschijnlijk al corona gehad en had ik de rest van mijn leven nog meer longklachten moeten accepteren als ik het al zou overleven. Het belang van zuiver onderzoek voor mijzelf zal daarmee duidelijk zijn, voor mij lastig, maar te doen, ik heb immers een academische opleiding en weet hoe ik onderzoek moet doen en lezen, en vooral, ik ken de valkuilen van valse correlaties en te vroege conclusies.

Verder lees ik veel en modereer de Corona Middenweg. Over het meeste kan ik meepraten op basis van de beperkte kennis geschaard aan een hoge intelligentie die mij is toebedeeld. Dus, logisch nadenken on oppassen voor valkuilen.

Het enige onderdeel waarin ik onophoudelijk onderzoek heb gedaan en nog steeds doe, is naar de besmettingsweg van het virus. Hoe het zich gedraagt tussen de indexpersoon en een bevattelijk persoon. Dus wat er met het virus gebeurt onderweg van persoon A naar persoon B. Met alle kennis die ik aldus vergaard heb verhoudt zich buitenbesmettingen op geen enkele manier. De kans dat het op grote schaal gebeurt is simpelweg statistisch uit te sluiten. Ook in grote groepen in de buitenlucht, of dat nu op de Dam is, voor het Witte huis, of in de Ganges.

Als er ergens grote groepen besmet raken blijkt er ook altijd een plausibele verklaring te zijn, uitgaande van besmetting via aerosolen. Dus het idee, dat ik nu om het verschil in een patroon tussen Pakistan en India een jaar aan onderzoek door de plé moet spoelen zal mij allerminst overtuigen. Als iemand met overtuigend bewijs komt dat mensen besmet kunnen raken door de grote druppels groter dan 100 micrometer, die binnen anderhalve meter op de grond vallen, direct dan wel indirect via oppervlakken, be my guest. Ik lees het onderzoek en weerleg het indien aan de orde. Je kunt echter één ding van mij aannemen, het bestaande paradigma dat deze besmettingsweg ondersteunt is wereldwijd aan het afbrokkelen. Ieder nieuw onderzoek wijst meer in de richting van besmetting via aerosolen.

Ik heb geen idee waarom sommigen zo krampachtig speuren, tot in Pakistan en India toe, wanhopig op zoek naar dat laatste sprankje hoop dat het toch echt niet waar is dat het zich via de lucht verspreidt. Het zal wel, ik wens ze veel succes. Voor mij lijkt het op mensen die, tegen beter weten in, overal bewijs menen te zien dat de aarde plat is. Als je maar genoeg zoekt vind je altijd wel een sprankje bewijs, en als je dan alle andere aanwijzingen lekker selectief terzijde schuift, tja, dan kan je weer verder gaan en je veilig voelen in een wachtkamer van een arts met overal plexiglas, afgeplakte stoeltjes, alcohol-gel bij de ingang, en plaatjes dat je je mondkap op moet die je al een week voor boodschappen doen gebruikt en die je in je vochtige jaszak bewaart. Immers, dan ben je veilig. En als er dan iemand binnenkomt met een CO₂ meter, die constateert dat de ppm-waarde op 1600 staat, en daar de assistente achter haar plexiglas op wijst, om vervolgens verder te wachten bij de deur die hij obsessief steeds weer open doet, dan kan je meewarig het hoofd schudden en denken, “daar heb je weer zo een wappie”.

Rogier Rumke