Al in de vijftiger jaren heb ik contacten met Volendammers en kwam ik met enige regelmaat in Volendam. Het is een bijzondere gemeenschap. Het zijn harde werkers, eerlijk en open, die veel voor elkaar over hebben. Het handelen van Mona Keijzer, zowel zaterdag als maandag, past in die cultuur. En zou velen in Den Haag aan het denken moeten zetten in plaats van haar snel af te schrijven en te vergeten.
Lees volledig artikel: De Volendamse nuchterheid en waarden van Mona Keijzer
Mijn band met Volendam
Mijn band met Volendam stamt vanaf het moment dat ik heel klein was aan het begin van de jaren vijftig. Wij hadden, wonend in Amsterdam-West, een Volendamse hulp. Een jonge vrouw van een jaar of 18, die één keer per week, de reis van meer dan anderhalf uur aflegde van Volendam naar ons huis. Zij kwam in Volendamse kleding, net zoals veel andere vrouwen, die voor dit werk naar Amsterdam kwamen.
Zij kwam uit een gezin van 16 kinderen. Toen ik 10 was heb ik een paar dagen bij ze gelogeerd in hun huis aan de Rokersgracht. Haar moeder had nog een kind gekregen toen haar dochter al een kind had. Voor mij was die logeerpartij heel bijzonder. Het leven daar was compleet anders dan ik gewend was (als enig kind op drie hoog wonend in Amsterdam). Met enkele van haar broers gingen we zwemmen in het IJsselmeer. Het waren ook hele goede voetballers, waarvan enkelen nog in het eerste van Volendam terecht zijn gekomen.
We werden uitgenodigd op haar huwelijk. Een Volendamse trouwpartij is echt heel bijzonder.
Hardwerkend en eerlijk
Mijn ouders hebben altijd hulpen gehad uit Volendam en ook zelf heb ik die “traditie” lang volgehouden. Niet alleen volgde er meer trouwpartijen, maar ook – helaas – begrafenissen.
Ook in mijn werk heb ik intensief samengewerkt met mensen uit Volendam (en doe dat nog steeds). En als scheidsrechter heb ik met grote regelmaat in Volendam gefloten. En in Volendammers (ook in de categorie BN-ers) denk ik de cultuur van een hechte gemeenschap goed te herkennen. De woorden, die bij mij opkomen zijn: “hardwerkend”, “ongecompliceerd”, “eerlijk”, “veel voor elkaar en anderen over hebben” en “met beide voeten in de klei”. (Hoewel deze laatste uitdrukking niet zo past bij een “vissersdorp”).
Ik moet bekennen dat door mijn ervaringen de laatste anderhalf jaar met bepaalde personen tijdens deze coronacrisis, ik nog meer de behoefte heb aan deze menselijke eigenschappen.
Witte jassen
Ik begreep dat de Volendamse Mona Keijzer bij de interne discussies in het kabinet aan de kant stond van de groep die het steeds aflegde tegen de “witte jassen”, zoals die genoemd werd. De Jonge is daarvan de meest uitgesproken vertegenwoordiger. Maar ook Van Ark en Rutte zitten op die lijn. In mijn stukken heb ik steeds een weg willen kiezen, waarbij er een balans gevonden werd tussen de uitdagingen voor de volksgezondheid en de andere belangrijke aspecten van onze samenleving. En die ook gebaseerd is op actuele wetenschappelijke informatie en de ontwikkelingen in andere landen.
Noch in het beleid, noch in de Nederlandse media, was er veel ruimte voor die andere aanpak. Daarbij heeft men onderweg veel onnodige schade aangericht, belangrijke maatregelen niet genomen, en basisprincipes overboord gezet.
Wat ik zelf met regelmaat meemaakte was dat achter de schermen er veel meer kritiek en tegengeluid te horen was, dan er naar buiten kwam. Ik noemde dat al vorig jaar een vorm van omerta. Men was bang dat men als men naar buiten ging dat gevolgen had voor hun positie/hun baan. De Belgische lector Sam Brokken kan daar van meepraten zoals hij in deze prachtige aflevering van Tegenwind.tv uitlegt.
Dat maakte en maakt het ook onmogelijk om de hegemonie van het RIVM/OMT te doorbreken. Omdat het lijkt dat er in feite maar één mogelijke aanpak is.
Verademing
Juist daarom was het interview in De Telegraaf van afgelopen zaterdag met Mona Keijzer zo een verademing. Niet bang zijn voor de persoonlijke gevolgen. En laten zien wat jouw analyse is en hoezeer je vindt dat daarmee basisprincipes worden geschonden. Een discussie, die veel breder gevoerd zou moeten worden. Niet alleen in het kabinet, maar in de samenleving. En ook zeker binnen het CDA en de VVD. Want waarom is de Coronapas zo een noodzaak, terwijl men het in andere landen (Engeland en Denemarken) zonder kan?
Maar het vervolg in Nederland kon je eigenlijk ook wel voorspellen. Op staande voet ontslagen (wel met de vermelding “eervol”, hoe cynisch en paradoxaal kun je zijn?). En amper de discussie voerend over wat Mona agendeerde. Waarbij exemplarisch voor de vierkante kilometer van politiek Den Haag is dat je als bewindspersoon naar buiten toe je alleen maar mag conformeren aan de genomen besluiten.
Hoge druk zorg
Ik wou dat Rutte, Kaag en Hoekstra gisteren tien uur met elkaar hadden overlegd over hoe de zorg de komende zes maanden de gegarandeerde hogere druk (of het Covid-19, influenza is of de uitgestelde zorg) aankan. Zonder dat we risico’s lopen op nieuwe maatregelen, in plaats van wie met wie en wie met wie niet moet regeren. En over hoe men wel goed kan reageren op de inhoudelijke punten, die Mona Keijzer aan de orde heeft gesteld.
In het weekend hoorde ik nogal wat politieke watchers in Den Haag bespreken wat Keijzer vervolgens zou gaan doen. Diverse alternatieven passeerden de revue: in de fractie blijven, een eenmansfractie worden of aansluiten bij Pieter Omtzigt. Het kwam bij hen niet op dat ze blijkbaar iets ging doen wat men in politiek Den Haag zelden doet. (Behalve als er een mooie baan tegenover staat). Namelijk op een chique manier opstappen met een indringende persoonlijke brief. Die treft u (ook) hieronder aan. En ik hoop dat velen in Den Haag, die eens goed gaan lezen en vervolgens in de spiegel gaan kijken. (Een aantal zinnen zijn door mij benadrukt).
Verklaring Mona Keijzer 27-9-2021
“Mensen die mij goed kennen of waar ik mee heb samengewerkt, weten dat ik al geruime tijd grote twijfels heb bij het logische karakter, de effectiviteit en de proportionaliteit van de maatregelen ter bestrijding van Covid-19. Met de besluitvorming van afgelopen augustus en september is voor mij de grens qua logica en uitlegbaarheid bereikt. Daarbovenop kan ik het coronabeleid niet meer rijmen met mijn politieke inspiratiebronnen en de Grondwet.
Mijn politieke inspiratie ligt in het christendemocratisch gedachtegoed. Een mens komt tot zijn recht in relatie tot een ander. De overheid dient zich terughoudend op te stellen en niet onnodig in te grijpen in het leven van mensen en de gemeenschappen waar ze in leven (subsidiariteit). De samenleving is niet maakbaar. De Grondwet en de daar in opgenomen vrijheden schrijft een overheid voor om alleen in te grijpen in die vrijheden wanneer dat noodzakelijk is en dat dan alleen te doen wanneer dit effectief is en proportioneel is.
De afgelopen anderhalf jaar waren uitzonderlijk. Rond maart 2020 arriveerde Covid-19 in Nederland. Maatregelen waren noodzakelijk. Maar met alles wat we inmiddels weten over het virus en de vaccinatiegraad die wij inmiddels bereikt hebben, is dat punt wat mij betreft gepasseerd. De meeste mensen die Covid krijgen, hebben geen tot lichte klachten. Ongeveer 85% van de Nederlanders boven de 12 jaar is volledig gevaccineerd. Daar hoor ik ook bij, maar ik sta voor de vrije keuze die dit is en die dit moet blijven.
Wij zijn als samenleving in een bizarre situatie terechtgekomen. Aanvankelijk bracht coronabestrijding saamhorigheid. Inmiddels keert zowel het beleid, als de vraag of iemand wel of niet gevaccineerd of getest is en de (voor de meeste mensen onnodige) angst voor COVID-19 zich tegen ons. De tegenstellingen in de samenleving groeien met de Covid-bestrijding als een niet te onderschatten voedingsbodem. Voor mij is die prijs te hoog.
De genomen kabinetsmaatregelen in augustus en september leiden tot onlogische situaties die niet meer uit te leggen zijn. De voorbeelden zijn bekend. Ze beperkten en beperken al die ondernemers en hun medewerkers onnodig in de evenementensector, de sport, de horeca, de kunst en cultuur en de reissector. Sectoren die 1,5 jaar beperkingen achter de rug hebben en soms zelfs al 1,5 jaar gesloten zijn met niet zelden desastreuze effecten in het zakelijke en privé-leven van de mensen die daar onderdeel van zijn. De ellende als gevolg van de coronamaatregelen van de afgelopen 1,5 jaar voor bijvoorbeeld alleenstaanden en jongeren is niet te onderschatten.
De brede invoering van een CoronaToegangsBewijs is niet alleen een praktische vraagstuk over wat het neerleggen van de verantwoordelijkheid betekent voor ondernemers en hun (vaak jonge) personeel. Fundamenteel komt hier de vraag achter weg of het gerechtvaardigd is dat nu nog te doen met internationaal een van de hoogste vaccinatiegraden die ook nog vrijwillig tot stand gekomen is. Hoe verstandig het ook is om je te laten vaccineren, er zal een groep blijven die dat niet wil.
Deze mensen overtuigen is een opdracht. Maar, meer dan dat, mag het in het licht van lichamelijke integriteit en het virus waar het over gaat, niet zijn. Het langzaam overgaan naar een situatie dat je alleen nog ergens binnen mag met een vaccinatiebewijs of een herstelbewijs (dat na 6 maanden verloopt), het zogenaamde G2-systeem, is onnodig en niet proportioneel. De samenleving is niet maakbaar, een virus al helemaal niet.
Mensen horen bij elkaar. Mensen bang maken voor elkaar door nu weer op allerlei plekken toegangsbewijzen te vragen, is voor mij de bijl aan de wortel van samenleven.
Ik hoop dat met de huidige kennis van Covid en de bereikte vaccinatiegraad heel snel een andere, bredere afweging gemaakt wordt en andere besluiten genomen worden. De ervaring heeft geleerd dat het nemen van beperkende maatregelen makkelijker is dan deze weer opheffen. Daar hebben we vele voorbeelden van gezien. Voor de mensen die medisch gezien niet of slecht reageren op vaccinatie zullen wij andere oplossingen moeten vinden. Want Covid blijft.
Een mens kan helaas ziek worden. Ik heb grote waardering voor de medewerkers in de zorg, maar de zorg staat al veel langer onder druk. In de zorg zijn andere maatregelen voorhanden die vast tegen bestaande belangen in deze sector ingaan maar daarom niet minder noodzakelijk zijn. Zeker wanneer Covid of andere virussen weer opspelen.
Op de huidige weg doorgaan is wat mij betreft geen optie. We hameren namelijk niet het virus kapot maar wel vele andere zaken die ons altijd lief geweest zijn. Ik kan het beleid niet meer rijmen met mijn verstand en mijn geweten. Op verzoek van de fractie heb ik daarom besloten mijn Kamerzetel op te geven. Ik wil geen splijtzwam zijn. Ik ben er de mens niet naar en daarvoor is het christendemocratische gedachtegoed mij te lief. Daarom om aan alle speculaties bij voorbaat een eind te maken: ik blijf CDA’er. Dat bepaalt mede de mens die ik ben.
Ik dank iedereen voor de lieve en ondersteunende woorden de afgelopen dagen. Het is goed te weten dat je gedragen wordt.
Mona Keijzer
Zoals gezegd, ik had altijd al bewondering en respect voor Volendammers en de wijze waarop zij in het leven stonden. Mona Keijzer laat met deze verklaring zien dat ze een echte dochter is van die bijzondere gemeenschap.
U heeft zojuist gelezen: De Volendamse nuchterheid en waarden van Mona Keijzer.
Steun ons bij het blijven attenderen op een aanpak, die gebaseerd is op actuele wetenschappelijke bevindingen, wereldwijde ontwikkelingen en logisch denken. Klik hier voor een (kleine) donatie.
