Afstand houden en onze gevoelens niet uitspreken geven geen gevoel van saamhorigheid. Onder het motto “SAMEN” is Nederland juist sociaal geïsoleerd geraakt met als gevolg een alsmaar groter wordende hoeveelheid psychische problemen en een tweedeling van de maatschappij. Onze regering lost de problemen niet op en we moeten onze verantwoordelijkheid daar ook niet compleet van laten afhangen. Wij moeten deze zélf nemen. We kunnen dit echt samen oplossen, maar dit betekent wel dat iedereen de kans moet krijgen om iets bij te dragen en ieder individu moet beseffen dat hij het verschil kan maken.
Lees volledig artikel: Breek door de angst heen
In de greep van het collectief
gastblog Jillis Kriek
Breek door de angst heen! We houden onszelf in de angstgreep; de angst voor het virus, de angst om elkaar te besmetten en vooral de kans om als asociaal te worden bestempeld wanneer je je niet aan de maatregelen houdt. Veel mensen hebben hun twijfels over de effectiviteit van de maatregelen. Maar volgen deze toch blind op om maar geaccepteerd te worden als goede burger en niet uit de pas te lopen. Dit is misschien een argument om je aan de regels te houden, maar het is geen basis voor een gezonde samenleving.
“Dat stelletje Aso Wappies moet zijn mond houden”, is een uitspraak waar we in Nederland niet meer van schrikken. Blijkbaar vindt het merendeel van de mensen dergelijke uitspraken acceptabel genoeg om zich er niet tegen uit te spreken en doet liever niets. Hierdoor maken ze zich mede schuldig aan de verdeeldheid van de maatschappij waar we nu mee geconfronteerd worden.
Alle beloftes zijn vervlogen
Vergeet niet dat samen zijn, betekent dat we verbinding zoeken. Dat we elkaar accepteren zoals we zijn en dat we ons gevoel uitspreken naar anderen toe omdat dit oprecht is. Ook als we de effectiviteit van de maatregelen in twijfel trekken en ons genaaid voelen. Omdat we, na anderhalf jaar braaf de maatregelen te hebben gevolgd, helemaal niks zijn opgeschoten. Alle beloftes zijn vervlogen en we zitten weer ‘veilig’ thuis met als nieuwe toevoeging een Europees digitaal paspoort.
Dit ID gaat in de toekomst voor jou bepalen of je wel een goede burger bent of niet, geen booster betekent geen groen vinkje als het aan Europa ligt. Er zijn ook aanvragen om andere persoonsgegevens aan de pas te koppelen. Lekker handig!! Of niet soms? We hoeven ons dan in ieder geval niet meer naar anderen toe verantwoorden omdat we nu een groen vinkje kunnen laten zien als bevestiging van ons goede gedrag.
Tegenwoordig moeten onze kinderen vanaf groep 6 een mondmasker op in de gangen op school. Terwijl ze helemaal niks te vrezen hebben van dit virus. We kunnen inmiddels uit een onderzoek onder 12 miljoen jongeren in Engeland concluderen dat kinderen geen gevaar lopen. En dat de zogenaamde long covid nog niet direct in verband is gebracht met corona. Ik wil niet ontkennen dat een virus een auto immuunstoornis kan triggeren, dit is een mogelijkheid. Maar onder kinderen is dit een verwaarloosbaar verschijnsel, waarbij een virus nooit de directe oorzaak is van de problemen.
Het is een schande dat de media druk op ouders van kinderen uitoefenen om zich zonder goede reden te laten vaccineren.
We doen het voor “de ander”
“We doen het voor de ander, voor de kwetsbaren en niet voor onszelf”, dat is het motto. Het is fijn dat ouderen niet meer worden geïsoleerd, dat is zeker waar. In de tussentijd verspelen we de kansen van onze kinderen om zich vrij te voelen en te leren en te genieten van het leven. Ervaringen die kinderen nu moeten opdoen om een fundering te leggen waar zij een leven lang op moeten bouwen.
Iedereen zit vast en niemand is vrij, maar voor wie, voor “welke ander” geven we dit allemaal op? Is die opoffering wel iets waar “die ander”, waarvoor we het allemaal doen, ook achterstaat?
Het is vervelend om risicogroepen aan te wijzen, mensen verantwoordelijk te houden voor de ziekenhuisopnames. We hebben er daarom 1,5 jaar geleden voor gekozen de ouderen niet te discrimineren en niemand te isoleren, maar hoe onze overheid zich nu uitspreekt tegen bepaalde groepen is verre van enig moraal.
Het is ook zeker niet nuttig om 95 procent van de bevolking maatregelen op te leggen, terwijl ze niet de kern zijn van het probleem maar juist de oplossing kunnen zijn. Door deze grote groep te belemmeren in de omgang zal de groepsbescherming die door natuurlijke immuniteit wordt opgebouwd alleen maar uitgesteld worden en kost dit aan het einde van de streep juist meer levens omdat we ouderen langer blootstellen aan de gevaren en terwijl de rest van de bevolking schade van de maatregelen ondervindt. Om dit op te lossen moeten we door de angst heen. We moeten weer durven te leven en accepteren dat we niet alle gevaren kunnen wegnemen.
De zorg is uitgehold
De grote tegenstrijdigheid van dit alles is dat het afweersysteem onderhoud vraagt. Onderhoud door blootstelling aan virussen en andere micro-organismen, zodat het lichaam hier kennis mee kan maken. Gebeurt dit niet, dan gaat de werking achteruit en lopen we een achterstand op ten opzichte van organismen die wel door evalueren. Dit maakt ons meer kwetsbaar met een grotere kans op complicaties tot gevolg en overbelasting van ons zorgstelsel.
Nu is ons zorgstelsel al snel overbelast en dit is uiteraard de kern van het probleem. De heer Gommers die voorzitter is van de vereniging van intensieve zorg en lid is van het OMT windt er ook geen doekjes meer om. Hij noemt de zorg uitgehold door het kabinet. Herstel van de zorg zal minstens tien jaar duren. Je zou daarom zeggen dat iedereen die wil bijdragen aan de zorg met een flinke bonus binnengehaald moet worden en dan moeten we niet zeuren dat er een formuliertje niet helemaal correct is ingevuld.
Hoe zou het gaan als een land buiten de westerse beschaving getroffen wordt door een ramp en iedereen graag mee wil helpen dit onder controle te krijgen? Zullen ze die hulp dan ook weigeren omdat de formulieren of het digitale ID niet helemaal op orde is?
Laten we het echt samen doen
Afstand houden en onze gevoelens niet uitspreken geeft geen gevoel van saamhorigheid. Onder het motto “SAMEN” is Nederland sociaal geïsoleerd geraakt met als gevolg een groot aantal psychische problemen en een tweedeling van de maatschappij. Onze regering lost de problemen niet op en we moeten onze verantwoordelijkheid daar ook niet compleet van laten afhangen. Laten we zelf onze verantwoordelijkheid nemen. We kunnen dit echt samen oplossen maar dit betekent wel dat iedereen de kans moet krijgen om iets bij te dragen en ieder individu moet beseffen dat hij verschil kan maken.
Dit betekent dat we als volk moeten investeren in onze ouderenzorg en onze ziekenhuizen. Ook al kost dit extra belastingcentjes of vrije uren, het is onvermijdelijk. Aan vrijwilligers moet de kans worden geboden om zich nuttig te maken, al is het maar met het zetten van koffie en thee zodat verplegers en ander ziekenhuispersoneel dit niet hoeven te doen.
Medicijnen waarvan de werking is bewezen, moeten worden toegelaten. Geef voorlichting over bewegen, onthaasten en vitamines. Laat huisartsen weer hun rol vervullen. We moeten alles aangrijpen om dit echt samen op te lossen. Laat mensen vrij om hun leven te leiden en geef mensen alsjeblieft die kans om te helpen.
De kern van het verhaal
Onderstaand een stukje dat ik uit de nieuwsbrief van Leef Bewust Nederland heb geleend dat de kern van dit verhaal prachtig samenvat. Laten we dit samen doen in voor- en onvermijdelijke tegenspoed, maar wel als team.
Wat er ook gebeurde, hij wilde niet stoppen. Even later zag de jaguar hem weer passeren, deze keer in dezelfde richting als hoe de jaguar liep. De jaguar zag zijn kans schoon: ‘Wat doe je, kolibrie?’ vroeg hij.
‘Ik ga naar het meer’, antwoordde deze, ‘ik drink water met mijn snavel en gooi het op het vuur om het te doven.’ De jaguar lachte. ‘Ben je gek? Denk je nou echt dat je in je eentje met dat kleine snaveltje dat grote vuur kunt blussen?’
‘Nee’, zei de kolibrie, ‘ik weet dat ik dat niet kan. Maar het bos is mijn thuis. Het voedt mij, het biedt mij en mijn gezin onderdak. Daar ben ik heel dankbaar voor. En ik help het bos groeien door haar bloemen te bestuiven. Ik ben een deel van haar en het bos is een deel van mij. Ik weet dat ik het vuur niet kan uitdoven, maar ik draag mijn aandeel bij.’
Op dat moment waren de goden, die naar de kolibrie luisterden, ontroerd door het vogeltje en zijn toewijding aan het bos. En op wonderbaarlijke wijze stuurden ze een hevige stortbui, die een einde maakte aan het grote vuur.
De Indiaanse grootmoeders vertelden dit verhaal af en toe aan hun kleinkinderen, en sloten dan af met: “Wil je wonderen in je leven aantrekken? Doe dan jouw deel”.
