Een interview waar ik verdrietig van word

Een interview waar ik verdrietig van word

Wel een interview

Sinds 2 jaar zijn de meeste media niet meer geïnteresseerd in mijn bevindingen.  Terwijl in het verleden het met regelmaat gebeurde dat er een uitgebreid interview met mij plaatsvond, is dit al twee jaar niet het geval. In mijn autobiografie ga ik uitgebreid op de redenen in en het proces dat ik daarbij vaststel.

Eén krant wilde wel een interview afnemen naar aanleiding van mij autobiografie. Het was “De andere krant”. Het werd een interview, zoals ik het in de afgelopen 40 jaar vaak had meegemaakt. Onderwerpen die op dat moment relevant waren, kwamen aan de orde en ik werd gevraagd mijn opvattingen en bevindingen te delen. Het interview is deze week geplaatst. U kunt het hier lezen. 

Emotie

De inhoud zal de trouwe lezers van deze site en de lezers van mijn autobiografie niet echt verrassen. Maar ik wil jullie toch deelgenoot maken van de emotie die ik kreeg toen ik het geplaatste interview teruglas, namelijk “verdriet”.

Niet door de kwaliteit van de journalist, want daar was verder niets op aan te merken. Maar wel door het besef dat, terwijl ik het artikel las, ik me realiseerde hoeveel ik daarin blijkbaar had gezegd, waar in veel media na begin 2020 geen ruimte meer voor is:

• mijn werkwijze, waarbij ik me baseer op data en grondige studies,
• mijn bevindingen, die regelmatig niet in lijn zijn met het dominante narratief,
• mijn kritiek op de slechte kwaliteit van de data en het onderzoek van het RIVM,
• hoe ik zelf tot afwegingsprocessen ben gekomen inzake vaccinatie,
• en last but not least: mijn kritiek op de wijze waarop de media de afgelopen drie jaar hebben gefunctioneerd: schoothondjes in plaats van waakhonden van de democratie.

Barsten

Meer en meer zie je op diverse plekken in het buitenland barsten komen in dat dominante narratief. En vinden er wel analyses plaats van hoe het gekomen is dat rede en ratio verdwenen en vervangen werden door angst en irrationeel handelen. Hoezeer belangrijke instituties daarbij hun taken verzaakten en blijkbaar kritiekloos meegingen in een verhaal dat vooral propaganda en marketing bleek te zijn. Maar daar lezen we in Nederland vrijwel niets van terug.

Dus ik moet mijn best blijven doen, vanuit de basisprincipes die ik altijd al aanhoud, en zeker ook de laatste drie jaar heb gevolgd: u te blijven informeren op basis van ratio, data en goede studies. Juist door de gesignaleerde tekortkomingen bij de media.

Ik hoop dat u me daarbij blijft steunen. Ook – af en toe – via een financiële donatie. Mijn oprechte dank hiervoor.

U heeft zojuist gelezen: Een interview waar ik verdrietig van word.

Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.