19 juli was in het Verenigd Koninkrijk "Freedom Day". Terwijl de positieve testen al hoog waren, kreeg de regering veel kritiek over dit besluit. De deskundigen vonden het een onverantwoorde beslissing en kondigden aan dat de cijfers wel eens naar meer dan 200.000 zouden kunnen stijgen. Maar de cijfers zijn sindsdien ongeveer gehalveerd. En laten we weer eens kijken naar hoe het nu in Zweden is.
Lees volledig artikel: Wat in Engeland gebeurt door Covid is onmogelijk
In de aanloop naar Freedom Day
In het Verenigd Koninkrijk was de Delta variant al eerder dominant dan in andere landen buiten India. Rond half mei waren er nog maar 1500 positieve testen, terwijl er gemiddeld bijna 1 miljoen testen werden uitgevoerd. (De bevolkingsomvang is bijna vier keer Nederland). Toen begonnen de cijfers fors te stijgen met op 17 juli als hoogste cijfer van 54.000 bij ruim 1 miljoen testen. Dat lag niet ver onder de vorige top van begin januari van 68.000.
Het grote verschil met de vorige top (onder invloed van de “Britse variant”) is dat er toen circa 4000 ziekenhuisopnames per dag waren en dat is nu 1000. Het aantal sterfgevallen was tijdens de piek in januari ongeveer 1500 per dag, nu is het slechts 130.
Een totaal andere situatie dus, maar keer op keer merk je vanaf maart 2020 dat men zich altijd focust op de meest angstaanjagende cijfers, en dat was dus de “exponentiele groei” van het aantal positieve testen vanaf juni.
Premier Johnson had aangekondigd dat 19 juli “Freedom Day” zou zijn en dat dan alle maatregelen zouden worden opgeheven. De Engelse tegenhangers van Ab Osterhaus kondigden de rampspoed aan, die zou gaan ontstaan door zo’n stupide besluit. En ook de Nederlandse deskundigen, die daarover toen werden ondervraagd, deden dat. Hier een kleine bloemlezing uit Engeland en Nederland.
Dit was een artikel in Financial Times op 18 juli:
Dit fragment uit dit artikel zegt het allemaal:
Dit is het artikel in The Lancet. En dit is de link naar het artikel met het citaat van de prominente Mike Ryan van de WHO.
Prof. Neil Ferguson van het Imperial College London, met als bijnaam Mr. Lockdown, sloot niet uit dat ergens in augustus het aantal positieve testen in het Verenigd Koninkrijk naar 200.000 zou schieten.
Wat in Engeland gebeurt door Covid is onmogelijk
Grafieken, die trouwens behoorlijk lijken op wat Van Dissel regelmatig liet zien en waarover ik het artikel “angstporno” schreef.
Freedom Day
En toen werd het 19 juli en zou de aangekondigde ellende beginnen.
Maar de daling, die op 18 juli al werd ingezet in de cijfers zette zich de volgende 10 dagen voort. Het laagste punt was 23.000 op 27 juli. Minder dan de helft van de score van 17 juli.
De grafiek ziet er nu als volgt uit:
De cijfers van de laatste paar dagen lopen wat op (met name onder jongeren) en de komende week zullen we zien of de dalende trend weer wordt opgepakt. Maar wat in ieder geval heel duidelijk is, is dat de spookverhalen niet uitgekomen zijn.
Net zoals met de modellen van het RIVM laat ook dit weer zien dat de pretenties van de deskundigen m.b.t. hun modellen en hun inschattingen over de werking van maatregelen en de andere componenten, die de cijfers beïnvloeden, veel minder hard zijn dan ze pretenderen dat ze zijn.
Terwijl het erge is dat het beleid er in landen als Nederland volledig op afgesteld is, en men bij de evaluaties altijd aangeeft dat het model heeft geklopt (en als de cijfers niet uitkwamen, de mensen zich niet gehouden zouden hebben aan de voorschriften). En zelden worden zij aangesproken op de input en output van het model.
Dat inmiddels ook in India blijkt dat het aantal positieve testen (met de Delta variant) nog maar 1/10e is van het hoogtepunt van begin mei, wordt gemakshalve ook maar even vergeten.
Zweden als toegift
Ten slotte de cijfers van een land, waar we niets meer van horen, omdat daar de ontwikkelingen veel beter verlopen zijn als men in de meeste andere landen, met wel zware maatregelen, had gehoopt: Zweden.
Dit zijn de sterftecijfers van Zweden van de afgelopen 22 jaar.
En dit is het verloop van het aantal positieve testen in Zweden en het aantal patienten in de ziekenhuizen:
Het gemiddeld aantal sterfgevallen per dag is de laatste maand ruim 1.
Het trieste is dat we in Nederland alleen naar het buitenland kijken als daar iets aan de hand is wat hier extra angst kan scheppen. Of er wordt naar landen gekeken die een ZeroCovid beleid voeren, waarbij de maatregelen draconisch zijn. (En over het succes ervan op lange termijn grote vraagtekens kan zetten, kijk maar naar wat er nu in Australië aan de hand is. Of we nemen Nieuw-Zeeland als voorbeeld, alsof dat eiland vergeleken kan worden met een Europees land met open grenzen.)
Maar als we voorbeelden zien waaruit blijkt dat de experts met hun voorspellingen impliciet laten zien, dat ze ook niet goed weten wat er nu precies aan de hand is en wat we kunnen verwachten, dan heeft het geen gevolgen voor de autoriteit van die experts in Nederland. Zolang we ons niet hebben ontworsteld aan die dictatuur van het RIVM/OMT zullen wij geen “Freedom Day” gaan beleven.
Ons werk blijf dus nog steeds nodig. Help ons door af en toe een (kleine) donatie.
