Niet alleen rondom Corona is er een nieuwe religie ontstaan, maar dat is ook bij het klimaat het geval. Dat wordt ook door Prof. Louise Fresco opgemerkt in haar column in NRC.
Lees volledig artikel: Ook het klimaat is een religie geworden
Ook het klimaat is een religie geworden
Bij Corona was het al heel duidelijk…
Meerdere keren hebben wij tijdens de Coronacrisis aangeven dat er allerlei patronen herkenbaar waren van een nieuwe religie. Veel van wat er gesteld wordt door autoriteiten was niet gebaseerd op feitelijk onderzoek, maar op geloof/overtuiging. En een groot deel van de bevolking ging daarin mee. Met name gebaseerd op de overtuiging dat men daardoor veel persoonlijke ellende kon voorkomen. Persoonlijke ellende, zoals ernstige ziekte of dood, binnen de eigen familie was daar een belangrijke component van.
Als je naar de grote godsdiensten kijkt, zoals we die al 1500 tot 3500 jaar kennen, maar ook als we naar “kleinere” godsdiensten kijken van volkeren en stammen over de gehele wereld, dan is een belangrijk punt van overeenstemming dat het een belangrijk hulpmiddel biedt voor mensen om met onzekerheid en angst om te gaan. Het afwenden van reële gevaren (zoals ziekte, hongersnood en geweld) en het omgaan met de vraag wat er gebeurt na je dood.
In dit artikel van anderhalf jaar geleden “er is een nieuwe religie ontstaan” schreef ik daar over. Ik raad u aan om het artikel nog eens terug te lezen.
Ik heb geen probleem met religies. Iedereen mag geloven wat hij denkt. Het is fijn als mensen een bepaalde rust in iets vinden en daar een zingeving uit halen. Maar het probleem begint als men vanuit dat geloven eisen stelt aan anderen, die iets anders geloven (of niets). En vooral als dat eisen zijn, die een grote impact hebben op het leven van die ander.
Hoe ver het kan gaan weten we uit de geschiedenis. Met echte godsdienstoorlogen en mensen die het met de dood moesten bekopen als ze wat anders dachten dan de machthebbers. Helaas zien we dat soort voorbeelden ook nog in de 21e eeuw.
Hetzelfde patroon bij het klimaat
Als je dat patroon eenmaal herkent dan kan je het ook terugzien bij andere “grote” onderwerpen. Juist omdat ik me bij het onderwerp van klimaat ook meer heb verdiept in de data en de kwaliteit van de studies, zie ik het ook op dat onderwerp terug. (In de nabije toekomst zal ik daarover meer gaan schrijven, omdat dit ook een uitkomst is van het onderzoek dat we aan het houden zijn. Heeft u nog niet meegedaan klik dan hier).
Een paar dagen geleden las ik een column die precies over dat onderwerp ging en heel sterk mijn eigen gevoel daarover weergaf. Het was van Prof. Louise Fresco. Hieronder treft u die column aan.
Klimaat is religie geworden
door Louise Fresco
“In sommige kringen is ‘klimaat’ een religie geworden – compleet met zonde (menselijke consumptiedrang), verdoemenis (catastrofe zodra 1,5 graad opwarming wordt overschreden) en evangelisten (aanhangers van radicale transitie). Dit maakt gesprekken over klimaatproblematiek steeds moeizamer. Wie niet vóór het ‘klimaat’ is (lees: voor onmiddellijke verstrekkende oplossingen) of vragen stelt, is tegen.
Het zou de Tweede Kamer sieren als ze bij de komende presentatie van de transitieplannen van minister Jetten (Klimaat en Energie, D66) nuchter kan debatteren over welke problemen op welke wijze kunnen worden opgelost, rekening houdend met de kosten en baten, voor economie en burgers.
Om de zaken in perspectief te plaatsen: de EU als geheel is verantwoordelijk voor minder dan 10 procent van de mondiale CO2-uitstoot. De EU importeert meer CO2-uitstoot in producten van elders dan zij zelf produceert. Het beperken van nationale CO2-uitstoot moet dus met de nodige bescheidenheid worden bezien.
De Nederlandse energie-efficiëntie is zeker toegenomen, maar het kost steeds meer inspanning om efficiënter te worden. Wat zijn dan de beste instrumenten om fossiel energiegebruik te beperken en op welke termijn? Wat levert dat op? Voor Nederland, voor de wereld? De meeste ontwikkelingslanden zullen nog decennialang afhankelijk zijn van niet-groene brandstoffen.
„Die Religion ist das Opium des Volkes”, schreef Karl Marx. Opium maakt passief. Maar de revolutionaire klimaatreligie is geen kalmerende opium – eerder cocaïne. Men wordt er high en hyperactief van, niet genuanceerd. Religie bevestigt de morele superioriteit van de uitverkorene. Als een van de weinigen heeft de gelovige het licht gezien. Hij/zij heeft daarom het recht offers te vragen – van anderen welteverstaan. Dat leidt onherroepelijk tot escalatie, hoe oprecht de betrokken individuen kunnen zijn.
Die revolutionaire overtuiging van het eigen gelijk die alle kosten rechtvaardigt, is niet nieuw. De klimaatbeweging is tevens een protestbeweging tegen de gevestigde orde – van jongeren én vanuit die orde zelf. De ironie is dat sommigen, jong en ouder, die zo geprofiteerd hebben van de welvaart dankzij het democratische kapitalisme van onze tijd, dit nu graag in de wind gooien als bron van alle kwaad.
Onherroepelijk komt de parallel op met de net verschenen, aangrijpende biografie van de staatsrechtsgeleerde Guus Belinfante, door Geke van der Wal. Belinfante was de rector magnificus van de Universiteit van Amsterdam tijdens de bezetting van het Maagdenhuis, in 1969. Een man van redelijkheid die tevergeefs trachtte de verhoudingen binnen de universiteit goed te houden, maar niet opgewassen was tegen het ongeduld en de harde acties van studenten.
De waarschuwingen over absolutisme door Belinfante, die als geen ander de parallellen zag met het nazisme, waren volgens zijn tegenstanders bewijs dat hij ontmaskerd moest worden. Extremisme van protestgroepen zowel als van de staat zelf konden volgens Belinfante de democratie ondermijnen. Al eerder had hij gewaarschuwd voor de dreigende onaantastbaarheid en ondoorzichtigheid van de staat. Wanneer maatschappelijke problemen te groot lijken, zoeken burgers hun heil in mythes, betoogde hij. Maar de staat is het enige platform waar tegenstrijdigheden kunnen worden opgelost.
Ondanks alle verschillen met de Maagdenhuisbezetting en de protesten uit die jaren, is de wijsheid van Belinfante nog even relevant. Juist nu heeft de politieke besluitvorming geen religieuze overtuigingskracht nodig, maar koele redelijkheid en absolute transparantie.”
Louise O. Fresco is wetenschapper, bestuurder en schrijver (louiseofresco.com).
Ik weet niet of dit de juiste reactie is, maar ik doe het toch: “Amen”.
U heeft zojuist gelezen: Ook het klimaat is een religie geworden.
Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.
Deze website opereert dankzij de financiële steun van de bezoekers en kent geen paywall of adverteerder. Klik hier als u een (kleine) donatie wilt geven. Onze dank is groot.
