Het succes van het creëren van doodsangst rondom Corona, heeft grote consequenties gehad. Maar heeft dat zeker ook voor de maatschappij van vandaag en morgen. Dit is deel 1 van een tweedelige serie.
Lees volledig artikel: Angst als doel en middel (deel 1)
Angst als doel en middel (deel 1)
Anders
Om me heen hoor ik vaak een bevestiging van mijn constatering dat ik na de Coronaperiode tegen veel zaken in de samenleving en de media anders aankijk dan ervoor. Velen ervaren dat ook. Ik merk dat ik wantrouwender en kritischer ben geworden. En – jammer genoeg – van bepaalde zaken minder kan genieten dan ervoor.
Dat is een subjectieve ervaring, maar het is onmiskenbaar dat we in een meer gepolariseerde samenleving leven, dat het vertrouwen in de politiek is afgenomen en mensen zich meer in afzonderlijke bubbels terug hebben getrokken. Van vele kanten hoor je dat het erop lijkt dat mensen een korter lontje hebben.
Er zijn een aantal grote maatschappelijke problemen en een oorlog op 2000 km afstand waar we bij betrokken zijn, die een impact hebben op onze huidige samenleving en hoe we tegen de toekomst aankijken. Gepaard gaande met een hoge inflatie en sterk gestegen energieprijzen. En we zijn als samenleving veel minder goed in staat om die problemen aan te pakken.
Startpunt
Het grote kantelpunt was maart/april 2020. Na de grote publiciteit over de Coronauitbraak in Bergamo, met schokkende beelden uit ziekenhuizen en vrachtwagens met doodskisten, kwam Premier Rutte op de televisie en werden ingrijpende maatregelen aangekondigd. De facto werd het een lockdown, die 2,5 maand bleef bestaan. Kort erna werd de 1,5 meter samenleving ingevoerd en in de zomer waren er allerlei restricties voor de activiteiten die wel werden toegestaan. Beperkingen van het aantal aanwezigen, en het aanhouden van die 1,5 meter.
Nu was het zo dat ik, juist omdat ik via Twitter al in januari 2020 kennis nam van de uitbraak in Wuhan, en wat er vervolgens in februari elders gebeurde (Zuid-Korea, Mulhouse, Seattle, New Orleans, Gangelt, Bergamo), me al sterk in de ontwikkelingen had verdiept. En o.a. diverse studies gevonden en gelezen had die gingen over de uitbraak van Sars-1 in 2003. Gezien mijn interesse in data richtte ik me vooral daarop. In februari had ik al menig excelsheet gemaakt met de ontwikkeling van relevante data uit de verschillende gebieden.
Eind februari/begin maart 2020 was daardoor al duidelijk dat de dodelijke slachtoffers vooral ouderen waren met gezondheidsproblemen en dat superspreadevents de belangrijkste verspreidmomenten waren. Daarmee indicerend dat het virus door de lucht ging.
Geen ruimte voor relativering
Maar tot mijn grote verbazing was er in de media geen enkele ruimte voor enige relativering. Wat zowel door de gezondheidsautoriteiten, politici en media werd gedaan was de angst voor het virus zo groot mogelijk te maken. Daar zat in ieder geval het doel achter om de bevolking zich zoveel mogelijk aan de maatregelen te laten houden. Uit onderzoek in die tijd bleek ook dat de bevolking in overgrote mate de maatregelen steunde.
Maar ik merkte ook zelf wat er gebeurde als je het waagde – aan de hand van data-analyse en uitgekomen studies – de maatregelen ter discussie te stellen en te wijzen op het echte gevaar, het virus dat in de lucht zweefde, hoe dat niet op prijs werd gesteld. Van alle kanten kreeg ik verwensingen op me af en uitingen hoe ik – als simpele opiniepeiler – het waagde het beter te weten dan de echte wetenschappelijke deskundigen, zoals de leden van het OMT.
Met terugwerkende kracht was misschien nog wel de meest kenmerkende ervaring toen Prof. Streeck met zijn eerste resultaten naar buiten kwam van het grootschalige onderzoek dat hij uitvoerde in Gangelt waar, na een carnavalsbijeenkomst van 15 februari, een grote uitbraak was geweest. Met een groep onderzoekers voerde hij in maart uitgebreide onderzoeken uit. In april kwam hij naar buiten met zijn belangrijkste conclusies:
- Het percentage mensen dat geïnfecteerd was en overleed was 0,4%. Veel lager dan tot dan aangenomen werd.
- Verspreiding van het virus ging niet via voorwerpen. Hoewel er wel virusdeeltjes op voorwerpen werden gevonden konden die in het lab niet meer gekweekt worden.
- De kans om geïnfecteerd te raken was beduidend groter als men een paar uur bij een carnavalsbijeenkomst was geweest dan als men in het eigen huishouden iemand had die geïnfecteerd was.
Amper aandacht van media
Op deze site heb ik al direct veel aandacht gegeven aan dit onderzoek. Begin mei 2020 kwam de studie uit, maar ook daarvoor schreef en twitterde ik er al over, dankzij de publieke uitingen van Prof. Streeck. Maar uit het overgrote deel van de reacties bleek, juist omdat het anders was dan de autoriteiten hadden gezegd, dat het werd genegeerd of weggezet werd als een dissident geluid onder de wetenschappers die het allemaal met elkaar eens zouden zijn.
Wat me helemaal opviel was dat de media in Nederland amper aandacht aan het onderzoek besteedden. Slechts in Limburg, vlak over de grens bij Gangelt, las je er iets van.
In de greep van de angst
In de loop van april 2020 kwam ik langzamerhand tot de conclusie waarom het tegengeluid amper gehoord werd en de media hun kritisch vermogen leken kwijtgeraakt te zijn. Het overgrote deel van de bevolking was doodsbang geraakt voor zichzelf en/of voor hun familieleden (ouders/grootouders). Waar ze ook naar keken, wat ze ook luisterden of lazen, ze hoorden alleen maar dat zij of hun geliefden in doodsgevaar verkeerden. Deskundigen bevestigden dat beeld alleen maar. In een interview half mei met Pim van Galen, dat meer dan 500.000 keer is bekeken voordat het minder goed vindbaar werd in Google, spreek ik me daar ook over uit.
Ook bij heel veel mensen in de media bestond dat gevoel. Waardoor ze ook geen enkele reden zagen om echt aandacht te geven aan een kritisch tegengeluid. Laat staan zelf de autoriteiten kritisch te bevragen. En als dat wel eens deden dan werden ze overspoeld met negatieve reacties van hun lezers, luisteraars/kijkers.
Die angst bleek een prima middel te zijn om te zorgen dat de burgers zich aan maatregelen hielden. Waarbij niet alleen politie/BOA’s de controlerende taak vervulden, maar ook burgers die anderen daarop aanspraken.
Hard aangepakt
Het maakte eigenlijk niet uit welke maatregel er werd aangekondigd (tot en met een 3 maanden durende avondklok aan toe begin 2021) vrijwel de gehele politiek als het overgrote deel van de samenleving onderwierpen zich er zonder morren aan. Degenen die zich daartegen in woord en of daad afzetten werden hard aangepakt en weggezet als minderwaardige sujetten in diverse bewoordingen.
Pas later (vanuit de werken van Mattias Desmet) heb ik begrepen dat dit patronen waren die in de geschiedenis al vaker waren voorgekomen.
Dat je via het creëren van een doodsangst je in staat stelt je doelstelling te realiseren is voor -helaas nog maar – een deel van de West-Europeanen, die na de Tweede Wereldoorlog zijn geboren, pas door de Coronaperiode echt duidelijk geworden. En de gevolgen ervan in onze samenleving op het vlak van andere maatschappelijke problemen zijn immens. Angst als middel om je doel te bereiken wordt steeds meer ingezet. Met grote gevolgen. Niet alleen voor de volksgezondheid, maar ook voor de stabiliteit van de samenleving. Want er vindt een steeds grotere verharding plaats.
O.a. zal dat in Nederland zowel blijken bij de aanstaande verkiezingen als erna, wanneer een nieuwe regering gevormd moet worden.
En we zien in veel andere landen min of meer vergelijkbare ontwikkelingen, die grote gevolgen zullen hebben voor onze toekomst.
In deel 2 ga ik daar verder mee.
U heeft zojuist gelezen: Angst als doel en middel (deel 1)
Deze website opereert dankzij de financiële steun van de bezoekers en kent geen paywall of adverteerder. Klik hier als u een (kleine) donatie wilt geven. Onze dank is groot.
