Frauderende speurhondenbegeleiders

Leestijd: 4 minuten

Frauderende speurhondenbegeleiders

De eis gisteren tegen de 7 frauderende speurhondengeleiders was symptomatisch voor de crisis van onze rechtsstaat. Overall was het lager dan wat drie weken geleden tegen mij geëist werd (naast de 240 uur taakstraf werd bij mij ook nog een voorwaardelijke gevangenisstraf geëist). In veel landen worden ernstige overtredingen van politieambtenaren tegen hun voorschriften zwaar bestraft, maar in Nederland houdt het OM de hand boven het hoofd van politieambtenaren en leden van het OM.

Laten we even op een rijtje zetten wat de hondenbegeleiders hebben gedaan en het effect van hun werk:

1. Uit wetenschappelijk onderzoek was gebleken dat testen met geurhonden minder betrouwbaar zijn als ze worden uitgevoerd, terwijl de begeleider weet welke buisje van de verdachte is. Dat MINDER BETROUWBAAR betekent dat de honden de verdachte er MEER ONTERECHT uitkiezen dan als de begeleider niet weet welk buisje van de verdachte is.
Vanaf 1997 staat dat expliciet in de voorschriften dat de hondenbegeleider niet mag weten welk buisje van de verdachte is. Toch heeft men bij ALLE geurproeven van de desbetreffende dienst (Oost- en Noord Nederland) sinds 1997 deze voorschrift doorbroken.

2. Om de proeven zo willekeurig mogelijk te houden en te voorkomen dat de honden bepaalde patronen herkennen dient voorafgaande aan iedere proef een loting gehouden te worden welke van de 36 mogelijke opstellingen gebruikt dient te worden. (2 x 7 buisjes, waarbij het buisje van de verdachte niet beide keren op dezelfde positie mag komen te liggen). Ook deze voorschrift heeft men niet gevolgd. Er zijn aanwijzingen dat men vooral die opstelling koos, waarbij de kans groter was dat de hond het geurbuisje van de verdachte uitkoos.

3. Niet alleen dat de hondenbegeleiders de proef niet conform de voorschriften opvoerden in het Proces Verbaal werd gezet dat het wel conform de opdracht was. Dat dus de loting WEL had plaatsgevonden en dat de hondenbegeleider NIET wist welk buisje van de verdachte was.

Dit heeft gedurende 9 jaar plaatsgevonden. In die periode heeft men 2600 geurproeven gedaan (gemiddeld ruim 1 per werkdag).

De gevolgen van hun optreden was:

A. Bij een onbekend aantal gevallen is er door de hond onterecht een positieve geurherkenning geweest. In ieder geval weten we het zeker van 2. Ernest Louwes is gekoppeld aan een mes dat hij niet in handen gehad kan hebben. Maar ook heeft Louwes in de gevangenis iemand ontmoet die door dezelfde hond gekoppeld was aan een revolver, waarmee een moordaanslag was gepleegd. Toen het slachtoffer maanden later uit coma kwam vertelde hij dat die man de dader niet was geweest. In ieder geval zou zonder de geurproef Louwes in 2000 niet veroordeeld zijn, vrijwel zeker zou hij toen niet eens voor de rechter zijn gebracht.

B. Bij meer dan 50 veroordelingen heeft -in de visie van de advocaat- de geurproef een dusdanige belangrijke rol gespeeld dat er inmiddels een herziening gevraagd is bij de Hoge Raad. Die dient te oordelen of zonder de geurproef de verdachte wel veroordeeld zou zijn. Dit houdt zeker niet in dat bij alle gevallen een onschuldige vast is komen te zitten, maar het zou me zeker niet verbazen als het meer dan een klein deel hiervan zou betreffen.

Resumerend: Deze politieambtenaren zijn dus in hun werk afgeweken van hun instructies en hebben daarbij de kans dat iemand onschuldig vast komt te zitten duidelijk vergroot. En zij hebben 9 jaar lang valse processen verbaal opgemaakt, waarbij zij dit afwijkend optreden bewust hebben verborgen gehouden.

Politieambtenaren en leden van het Openbaar Ministerie zijn pijlers waarop onze rechtsstaat steunt. Eerlijkheid is daarbij een cruciale eigenschap. Maar ook een aanpak waarbij men zowel onderzoek naar schuld als onschuld van een verdachte doet. Rechters bouwen op verklaringen van politie. Ze gaan uit van de eerlijkheid van zowel politie als openbaar ministerie.
Als een burger dit soort handelingen verricht is dat al een fors misdrijf. Maar het heeft geen gevolgen voor onze rechtsstaat.
Maar als een politieambtenaar dit doet zijn de consequenties veel groter. Het tast de basis van ons rechtssysteem aan.

In een goed functionerende rechtsstaat zouden politieambtenaren dit dergelijke misdrijven hebben gepleegd niet alleen direct ontslagen zijn, maar ook een aanzienlijke gevangenisstraf krijgen. Om daarmee uit te drukken hoe belangrijk het is de rechtsstaat overeind te houden en als voorbeeldwerking voor anderen in de justitiële keten.

Dat het Openbaar Ministerie slechts 240 uur taakstraf eist zonder ontslag (men mag slechts een tijd geen opsporingsactiviteiten verrichten), is symptomatisch voor de wijze waarop het Openbaar Ministerie met onze rechtsstaat omgaat. Slecht en onprofessioneel onderzoek wordt geaccepteerd. Zware conclusies worden daarop getrokken. En mogelijke problemen worden zo nodig via valse verklaringen of leugenachtig gedrag bij de rechter verhuld.

En als dat de aanpak is die door de top van het Openbaar Ministerie wordt geaccepteerd (zie daarvoor het persbericht over het Orienterend Vooronderzoek bij de Deventer Moordzaak) dan kan je als Openbaar Ministerie natuurlijk niet zware eisen gaan stellen in een rechtszaak tegen ambtenaren die qua gedrag niet al teveel afwijken van het gedrag van een aantal van je eigen collega’: “ons soort mensen”.

Maar als er een burger is die met zijn optreden vooral de misstanden van het Openbaar Ministerie aan de kaak wil stellen, die dus wel komt aan “ons soort mensen”, dan dient hij zwaarder aangepakt te worden dan politieambtenaren die niet alleen valse processen verbaal hebben opgemaakt, maar ook het werk zo zijn gaan uitvoeren dat een aantal onschuldigen (langdurig) in de gevangenis terecht zijn gekomen.

Symptomatisch en ontluisterend gedrag.

U heeft zojuist gelezen: Frauderende speurhondenbegeleiders.

Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.

Terug naar de homepage