“Kazachstan aan de Rijn”, the sequel Vandaag is door de Hoge Raad, na twee keer uitstellen, de uitspraak gedaan in mijn cassatieverzoek tegen mijn veroordeling tot 2 maanden voorwaardelijk in oktober 2009. Het betrof een strafzaak wegens art 261 (smaad) inzake mijn uitspraken over Michael de Jong, de “klusjesman” in de Deventer Moordzaak. Ik had […]
Lees volledig artikel: “Kazachstan aan de Rijn”, the sequel
“Kazachstan aan de Rijn”, the sequel
Vandaag is door de Hoge Raad, na twee keer uitstellen, de uitspraak gedaan in mijn cassatieverzoek tegen mijn veroordeling tot 2 maanden voorwaardelijk in oktober 2009. Het betrof een strafzaak wegens art 261 (smaad) inzake mijn uitspraken over Michael de Jong, de “klusjesman” in de Deventer Moordzaak.
Ik had deze cassatie aanhangig gemaakt omdat ik vond dat ik geen enkele kans kreeg bij de rechtszaak om me te verdedigen en dat de rechters zowel bij de rechtbank als bij het hof blijkbaar al van te voren een standpunt hadden ingenomen en daarbij ook amper ingingen op de argumenten die ter verdediging werden aangevoerd.
De Advocaat Generaal bij de Hoge Raad heeft in januari 2011 de Hoge Raad geadviseerd het arrest in cassatie te vernietigen. Hij was van mening dat het hof te Amsterdam niet voldoende heeft gemotiveerd dat en waarom een strafrechtelijke veroordeling in het licht van de concrete omstandigheden van de zaak noodzakelijk was. Daarbij werd door hem ook op gewezen dat verband op dat het Europese Hof voor de Rechten van de Mens hoge eisen stelt aan de inperking van de vrije meningsuiting door strafsancties.
Eigenlijk ben ik niet zo verbaasd dat de Hoge Raad, in tegenstelling tot het overgrote deel van de zaken waar de Hoge Raad wel het advies van de Advocaat Generaal opvolgt, tot deze beslissing is gekomen. Tot nu toe hebben de rechters steeds laten zien dat zij zich ernstig in hun kuif getast voelden door mijn opstelling. Impliciet was die opstelling namelijk een ernstige kritiek op degenen die Ernest Louwes hadden veroordeeld en dat is blijkbaar voor rechters niet te verteren.
Reeds voordat de zaak tegen mij aanhangig was gemaakt in 2006 had rechter Van Dissel, bestuurslid van de Nederlandse Vereniging van Rechters, in De Volkskrant uitgesproken dat door het gedrag van De Hond Nederland in een WildWest samenleving zou veranderen. (Ook ongekend eigenlijk dat een rechter zich voordat een rechtszaak plaats vindt zich zo over de mogelijke verdachte uitspreekt).
Zowel de rechters bij het Hof als bij de Hoge Raad zijn blijkbaar bereid om de eerdere uitspraken van het Europese Hof van de Rechten voor de Mens, waarbij de vrijheid van meningsuiting als een groot goed wordt beschouwd, te negeren. Ik had en heb geen enkele kans bij Nederlandse rechters en moet dus deze zaak aanhangig maken bij dat Europese Hof.
Uit de dossiers van De Scheidammer Parkmoord, Lucia de B., de Puttense moord , de diverse boeken over fouten in de rechtspraak, had ik al een slecht beeld over de kwaliteit van de rechtspraak in Nederland. Van het dossier van de Deventer Moordzaak kan ik twee Grishams maken en minstens een lachfilm, door de fouten die er door politie , OM en rechters gemaakt zijn. Bij de zaken die ik gevoerd heb in het kader van deze zaak sinds eind 2006 heb ik helaas geen betere ervaring gehad. Niet voor niets noem ik Nederland “Kazachstan aan de Rijn”. Zoals Geert Jan Knoops al zei in een tv-uitzending in Nederland staat de verdachte al met 2-0 achter.
Ik was al een tijdje genezen van de illusie dat Nederland een fatsoenlijke rechtsstaat was. Waar alle functionarissen van het OM bezig waren met waarheidsvinding en de verdachten een ruime kans krijgen om zich te verdedigen. Maar niets van dit alles. Het OM probeert alleen de verdachte veroordeeld te krijgen en men is daartoe tot veel bereid (minimaal om belangrijke informatie aan de rechter en de advocaten te onthouden of bewijs dat voor de verdachte spreekt niet te onderzoeken, maar er zijn ook voorbeelden waarbij men met het bewijs is gaan rommelen of valse Processen Verbaal opgemaakt).
Het NFI is een paladijn van het OM en heeft niets maar ook niets met het woord “wetenschappelijk” te maken. En rechters, die vaak ook gerecruteerd worden uit het OM, laten hun oor vaak hangen naar het OM. Vanuit het door het OM gemaakte dossier (een selectie uit alle stukken) wordt het oordeel opgemaakt en vaak is de rechtszaak zelf nog maar een soort formaliteit. Rechters willen dan helemaal niet vermoeid worden met getuigen, want die kunnen het opgebouwde beeld alleen maar verstoren. Daarom ook zijn in mijn zaak alle getuigenaanvragen (op 1 na) afgewezen.
En die toegewezen werd was ook nog zeer beperkt. Documenten die ik opgevraagd heb, werden niet toegewezen. En dat juristen vaak moeilijkheden hebben met simpele regels van logica werd niet alleen bij Louwes 1e veroordeling bewezen (“de speurhond verbindt een elders gevonden mes met Louwes dan moet het mes dus het moordwapen zijn en als het mes het moordwapen is dan moet Louwes de moordenaar zijn” Baron van Munchhousen zou het niet beter kunnen hebben stellen).
Het laatste wat rechters in Nederland willen is geconfronteerd te worden met de fouten in hun beroepsgroep. Om dat te voorkomen doen ze alles. Ook als het betekent dat ze daarbij het recht geweld aan te moeten doen. En dat is ook bij mijn zaken gebeurd.
Vanzelfsprekend ga ik nu met deze zaak naar het Europese Hof in Straatsburg. Maar het zal wel zo’n 5 jaar duren voordat die uitspraak er komt. 10 jaar na de start van deze zaak, mede doordat de Hoge Raad 20 maanden over deze cassatie uitspraak heeft gedaan, waarbij o.a. het 7 maanden geduurd heeft waarbij het Hof het dossier naar de Hoge Raad had gestuurd.
U heeft zojuist gelezen: “Kazachstan aan de Rijn”, the sequel.
Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.
