Fortuyn’s profetie over Griekenland en Spanje uit 1996! Prof. Bas Jacobs ruimde zijn studeerkamer op en trof daarbij een column uit Elsevier aan van Pim Fortuyn uit 1996 met de titel “Onbetrokkenheid”. Nu, 16 jaar later, kunnen zien hoe goed zijn analyses waren en hoe profetisch hij ook was. (Hier een foto van het artikel […]
Lees volledig artikel: Fortuyn’s profetie over Griekenland en Spanje uit 1996!
Fortuyn’s profetie over Griekenland en Spanje uit 1996!
Prof. Bas Jacobs ruimde zijn studeerkamer op en trof daarbij een column uit Elsevier aan van Pim Fortuyn uit 1996 met de titel “Onbetrokkenheid”. Nu, 16 jaar later, kunnen zien hoe goed zijn analyses waren en hoe profetisch hij ook was. (Hier een foto van het artikel en hieronder de belangrijkste punten).
Fortuyn begint zijn artikel met het feit dat hij het grootste probleem in de Westeuropese landen het probleem vindt van de maatschappelijke onbetrokkenheid. Hij achtte dat een gevolg van vijftig jaar vrede en welvaart binnen de veilige beschutting van de verzorgingsstaat. “Een volstrekt vertechnocratiseerde en verbureaucratiseerde staat, die het eigen initiatief en de eigen verantwoordelijkheid heeft weggedrongen in de gaten die het systeem nog openlaat”. Ontzuiling, ontkerkelijking, schaalvergroting en professionalisering in de publieke ruimte hebben geleid tot het verdwijnen van een maatschappelijke institutionele structuur om betrokkenheid te uiten en entameren. Met name omdat die instituties het contact met hun achterban zijn kwijtgeraakt.
En dan komt een gedeelte met een analytische en profetische kracht, die ik in mei 2012 haast ademloos heb gelezen.
“Er lijkt consensus te bestaan over de mogelijkheid om zonder explicitiet beleefde en geformuleerde maatschappelijke betrokkenheid een samenleving gaande te houden. Ik denk dat dit haar ondergang wordt en draag dat ook uit in mijn boeken en andere politieke uitingen. De respons onder de elite is nog steeds nihil en dat wijst er op dat het besef niet aanwezig is dat voor het continueren van een gezonde en vitale economie en samenleving, maatschappelijke betrokkenheid van hun lidmaten, en zeker van hun elite, een conditie sine qua non is.
Laat ik deze situatie illustreren met een tweetal voorbeelden die sociaal-economisch van aard zijn.
Ten eerste de manier waarop de Europese monetaire unie tot stand dreigt te komen. De EMU wordt ons gepresenteerd als een economisch-technocratisch concept, iets voor deskundigen en niet voor gewone mensen. We moeten als land gewoon aan een maar randvoorwaarden inzake financieringstekort en staatsschuld voldoen en dan mogen we toetreden. De gevolgen zijn echter niet gering. De criteria realiseren is een hele klus in een land met een flink financieringstekort en dito staatsschuld. Daarvoor zijn grote politieke inspanningen nodig, met name fikse bezuinigingen, die de sociaal-economische politiek van een land tot in het hart kunnen treffen. …. Na toetreding is men echter evenzeer gehouden aan de geformuleerde criteria, hetgeen betekent dat een land op dat punt zijn soevereiniteit verliest. Voorts wordt het monetaire beleid geheel buiten de politieke sturing geplaatst en ondergebracht bij onafhankelijke monetaire autoriteiten. Afstand tussen politiek en monetaire autoriteit blijkt in ons soort landen uitstekend te werken. De vraag is echter of dat ook zomaar kan bij een conglomeraat van landen, met zeer uiteenlopende culturen en sociaal-economische structuren. De monetaire autorititei heeft in een natie doordat deze een eenheid vormt in velerlei opzicht een verankering in de politiek-maatschappelijke consensus. Een verankering die bij een groep landen niet vanzelf ontstaat.”
Daarna beschrijft Fortuyn dat Europa absurd ondemocratisch is en dat niemand zich rechtstreeks voor zijn Europese daden bij de kiezer hoeft te verantwoorden. Vervolgens beschrijft hij het tweede probleem “de flexibilisering”. Volgens Fortuyn in 1996 vindt er onder de elite een duizelingswkkende verrijking plaats zonder vergroting van risico’s en verantwoordelijkheden.
Hij eindigt zijn column met “Het heeft alles te maken met de teloorgang van het verhaal dat onze samenleving is, met wat we vroeger noemden het algemeen belang. Een elite die het verhaal niet meer weet te vertellen en er naar weet te leven, is een elite die wind zaait, maar storm zal oogsten.”
De storm heeft nu al een kracht van 0. Maar omdat nog steeds door velen in de elite niet begrepen wordt wat hun verantwoordelijkheid was en is voor de situatie van dit moment zal die storm nog verder aanwakkeren, o.a. na de uitslag van 12 september a.s.
U heeft zojuist gelezen: Fortuyn’s profetie over Griekenland en Spanje uit 1996!
Volg Maurice de Hond op Twitter | Facebook | LinkedIn | YouTube.
