Hier treft u een samenvatting aan van mijn bevindingen van de afgelopen 4 maanden, weergegeven in een artikel in de New York Times van 30 juni 2020. Ook de Nederlandse vertaling van dit artikel vindt u hier.
Lees volledig artikel: New York Times geeft goed overzicht stand van zaken
New York Times geeft goed overzicht stand van zaken
Hier treft u een samenvatting aan van mijn bevindingen van de afgelopen 4 maanden weergegeven in dit artikel New York Times van 30 juni 2020.
Voor degenen die het liever in het Nederlands lezen, heb ik hieronder de vertaling staan.
De meeste mensen met het coronavirus zullen het niet verspreiden. Waarom besmetten weinigen velen?
Groeiend bewijs toont aan dat de meeste geïnfecteerde mensen het virus niet verspreiden. Maar of je een superspreader wordt hangt waarschijnlijk meer af van de omstandigheden dan van de biologie.
Door Carl Zimmer
Op een verjaardagsfeestje in Texas op 30 mei heeft een man naar verluidt 18 vrienden en familie besmet met het coronavirus. Als je dit soort rapporten leest, zou je het virus kunnen zien als een wildvuur, dat overal waar het gaat meteen een epidemie veroorzaakt. Maar andere rapporten vertellen een ander verhaal.
In Italië bijvoorbeeld keken wetenschappers naar opgeslagen monsters van afvalwater voor het vroegste spoor van het virus. Vorige week meldden ze dat het virus al op 18 december in Turijn en Milaan was. Maar er zouden twee maanden voorbijgaan voordat de Noord-Italiaanse ziekenhuizen zich begonnen te vullen met slachtoffers van COVID-19. Dus die decembervirussen lijken zich te hebben uitgeput.
Hoe vreemd het ook lijkt, deze rapporten spreken elkaar niet tegen. De meeste besmette mensen geven het coronavirus niet door aan iemand anders. Maar een klein aantal geeft het door aan vele anderen in zogenaamde superspreading events.
Lucifer
“Je kunt denken aan het gooien van een lucifer bij het aanmaakhout,” zei Ben Althouse, hoofdonderzoeker bij het Institute for Disease Modeling in Bellevue, Wash. “Je gooit één lucifer, het mag het aanmaakhout niet aansteken. En je gooit nog een lucifer, het mag het aanmaakhout niet aansteken. Maar dan raakt één lucifer op de juiste plek, en plotseling gaat het vuur omhoog.”
Als je begrijpt waarom sommige lucifers wel branden, maar vele niet, zal dat cruciaal zijn om de pandemie te beteugelen, zeggen wetenschappers. “Anders zit je in de positie dat je altijd één stap achter het virus zit,” zei Adam Kucharski, een epidemioloog aan de London School of Hygiene & Tropical Medicine.
Toen het virus voor het eerst in China opdook hadden epidemiologen moeite om te begrijpen hoe het zich van persoon tot persoon verspreidde. Eén van hun eerste taken was het schatten van het gemiddelde aantal mensen per besmette persoon, of wat epidemiologen het ‘reproductieve aantal’ noemen.
Reproductiegetal
Het nieuwe coronavirus bleek een reproductiegetal te hebben van ergens tussen twee en drie. Het is onmogelijk om een exact getal vast te stellen, omdat het gedrag van mensen het makkelijker of moeilijker kan maken voor het virus om zich te verspreiden. Door in lockdown te gaan bijvoorbeeld, bracht Massachusetts het reproductiecijfer omlaag van 2,2 begin maart naar 1 aan het eind van de maand; het staat nu op .74.
Dit gemiddelde cijfer kan ook misleidend zijn omdat het de variabiliteit van de verspreiding van de ene persoon naar de andere maskeert. Als negen van de tien mensen een virus helemaal niet doorgeven, terwijl de tiende het doorgeeft aan 20 mensen, zou het gemiddelde nog steeds twee zijn.
Bij sommige ziekten, zoals griep en pokken, geeft een groot deel van de geïnfecteerde mensen de ziekteverwekker door aan enkele anderen. Deze ziekten hebben de neiging om gestaag en langzaam te groeien. “Griep kan zich echt vrij rustig verspreiden” zei Kristin Nelson, een associate professor aan de Emory Universiteit. Maar andere ziekten, zoals mazelen en SARS, zijn gevoelig voor plotselinge opflikkeringen, met slechts een paar besmette mensen die de ziekte verspreiden.
Verspreidingsparameter
Epidemiologen vangen het verschil tussen die uitbarstingen en het gestaag groeien met iets dat bekend staat als de verspreidingsparameter. Het is een maat voor hoeveel variatie er van persoon tot persoon is in het overbrengen van een ziekteverwekker.
Maar James Lloyd-Smith, een U.C.L.A. ziekte-ecoloog die 15 jaar geleden die dispersieparameter ontwikkelde, waarschuwde dat het feit dat wetenschappers het kunnen meten niet betekent dat ze begrijpen waarom sommige ziekten meer superspreiding hebben dan andere. “We begrijpen gewoon slechts stukjes ervan,” zei hij.
Toen COVID-19 uitbrak probeerden Dr. Kucharski en zijn collega’s dat aantal te berekenen door gevallen in verschillende landen te vergelijken.
Als COVID-19 zoals de griep was, dan zou je verwachten dat de uitbraken op verschillende plaatsen meestal even groot waren. Maar Dr. Kucharski en zijn collega’s vonden een grote variatie. De beste manier om dit patroon te verklaren, vonden ze, was dat 10 procent van de geïnfecteerde mensen verantwoordelijk was voor 80 procent van de nieuwe infecties. Dit betekende dat de meeste mensen het virus doorgaven aan weinig of geen anderen.
Analyse
Dr. Kucharski en zijn collega’s publiceerden hun studie in april als voorpublicatie, een rapport dat nog niet door andere wetenschappers is beoordeeld en in een wetenschappelijk tijdschrift is gepubliceerd. Andere epidemiologen hebben de dispersieparameter met andere methoden berekend, wat tot vergelijkbare schattingen heeft geleid.
In Georgië bijvoorbeeld analyseerden Dr. Nelson en haar collega’s van maart tot mei meer dan 9.500 COVID-19 gevallen. Zij creëerden een model voor de verspreiding van het virus door vijf provincies en schatten hoeveel mensen elke persoon besmette.
In een vorige week gepubliceerde preprint vonden de onderzoekers veel superspreading events. Slechts 2 procent van de mensen was verantwoordelijk voor 20 procent van de overdrachten.
Nu proberen de onderzoekers uit te zoeken waarom zo weinig mensen het virus naar zo veel mensen verspreiden. Ze proberen drie vragen te beantwoorden: Wie zijn de superspreaders? Wanneer vindt de superspreading plaats? En waar?
Virusschoorstenen
Wat de eerste vraag betreft, hebben artsen opgemerkt dat virussen zich bij sommige mensen kunnen vermenigvuldigen tot grotere aantallen dan bij andere. Het is mogelijk dat sommige mensen virusschoorstenen worden, waardoor er bij elke ademhaling ziektekiemenwolken uitspringen.
Sommige mensen hebben ook meer kans om ziek te worden, en dan vervolgens andere mensen ziek maken. Een buschauffeur of een verpleeghuiswerker kan op een knooppunt in het sociale netwerk zitten, terwijl de meeste mensen minder snel in contact komen met anderen – vooral in een lockdown.
Nelson vermoedt dat de biologische verschillen tussen mensen minder groot zijn. “Ik denk dat de omstandigheden veel belangrijker zijn,” zei ze. Dr. Lloyd-Smith is ermee eens. “Ik denk dat het meer gericht is op de gebeurtenissen.”
Er lijkt veel overdracht te gebeuren in een klein tijdsbestek, een paar dagen na de infectie, zelfs voordat de symptomen zich voordoen. Als er niet veel mensen in de buurt zijn tijdens dat venster, kunnen ze het niet doorgeven.
Drukke bar
En bepaalde plaatsen lijken zich te lenen voor superspreiding. Een drukke bar, bijvoorbeeld, zit vol met mensen die luidkeels praten. Ieder van hen kan virussen uitspuwen zonder ooit te hoeven hoesten. En zonder goede ventilatie kunnen de virussen urenlang in de lucht blijven hangen.
Een studie uit Japan vond deze maand clusters van coronavirusgevallen in gezondheids-zorginstellingen, verpleeghuizen, dagverzorgingscentra, restaurants, bars, werkplekken en muzikale evenementen zoals liveconcerten en karaokefeesten.
Dit patroon van superverspreiding zou de raadselachtige vertraging in Italië tussen de komst van het virus en de opkomst van de epidemie kunnen verklaren. En genetici hebben een soortgelijke achterstand in andere landen gevonden: de eerste virussen die opduiken in een bepaalde regio geven geen aanleiding tot de epidemieën die weken later komen.
Veel landen en staten hebben uitbraken bestreden met lockdowns, die het voortplantingsnummer van COVID-19 hebben weten terug te dringen. Maar nu de regeringen zich in de richting van heropening bewegen, zouden ze niet zelfgenoegzaam moeten worden en het potentieel van het virus voor superverspreiding niet over het hoofd moeten zien.
Singapore
“Je kunt echt gaan van het denken dat je dingen onder controle hebt naar het hebben van een uit de hand gelopen uitbraak in een kwestie van een week,” Dr. Lloyd-Smith zei.
De gezondheidsautoriteiten van Singapore verdienden al vroeg lof voor het bestrijden van de epidemie door gevallen van COVID-19 zorgvuldig op te sporen. Maar zij onderkenden niet dat de reusachtige slaapzalen waar migrantenarbeiders leefden gunstige plekken waren voor superspreading gebeurtenissen. Nu worstelen ze met een heropleving van het virus.
Aan de andere kant, wetende dat COVID-19 een superverspreidende pandemie is, zou het een goede zaak kunnen zijn. “Het voorspelt veel voor de controle,” zei Dr. Nelson.
Aangezien de meeste overdracht slechts in een klein aantal vergelijkbare situaties plaatsvindt, kan het mogelijk zijn om met slimme strategieën te komen om ze tegen te houden. Het kan mogelijk zijn om verlammende, algemene lockdowns te vermijden door zich te richten op de superspreading events.
Door de activiteiten in een vrij klein deel van ons leven in te dammen, kunnen we het grootste deel van het risico daadwerkelijk verminderen,” zei Dr. Kucharski.
(MdH, daarom stel ik het Deltaplan Ventilatie voor. Zo voorkomen we superspreading events in het najaar.)
U heeft zojuist gelezen: New York Times geeft goed overzicht stand van zaken.
