Een dagje uit op de grens van de maatregelen. Hoe doorsta je zo een dag als Middenwegger, tussen Wappie en Volger? Er zijn namelijk heel wat proeven te doorstaan als je niet in discussie wilt treden, maar je zowat ontploft van opgekropte frustratie dat wij, als volk, zo makkelijk aan regels zijn te houden zonder enige reflectie op het nut. Een ware vuurproef.
Lees volledig artikel: De Vuurproef voor het gezin
door Rogier Rumke
Het mag weer, de musea zijn weer open. Een feest voor mijn zoon en zijn beste vriend. Zondag, een dagje Spoorwegmuseum in Utrecht.
Onderweg
Overal mensen die mondkapjes op hun kin dragen, aan een oor hebben hangen of om hun pols. Vertwijfeld om zich heen kijkend als de nieuwe NS mevrouw omroept dat we op stations en in de trein nog steeds een mondkapje moeten opzetten. Wat zijn de regels, wat is de nieuwe sociale code?
Ik wil mensen er niet op aanspreken, ik wil geen discussies voeren met brave burgers, die zich aan de regels houden. Burgers die de hele dag worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid.
We doen het voor elkaar. Was die handen nog maar een keer. Draag dat kapje, neem die prik, laat je testen.
In het museum
In de rij voor “De grote ontdekking” staat een paal met een flesje gel. Niemand raakt het aan, die etiquette is klaarblijkelijk uitgedoofd bij het publiek, althans, de mensen lopen er voorbij. Gele matjes op de grond. Een gezin per matje. Braaf doorschuivend, dat dan weer wel.
Er mag één gezin tegelijk de attractie in. Het meisje dat ons gedoseerd toelaat, draagt geen mondkap meer. Waarschijnlijk de eerste dag sinds weet-ik-veel-hoelang. Tot ze niet meer op haar werk hoefde te komen, want het museum moest dicht.
“Hé”, merk ik op, “geen koptelefoons meer?”
“Nee, dat kan niet hoor, dan moeten we na iedere gebruiker die sets schoonmaken, daar is geen beginnen aan. Nee, we hebben nu luidsprekers langs de route.”
“Weet je dat er via voorwerpen niemand besmet raakt?”
“Je zou niet in discussie gaan,” zegt mijn zoon terecht. “Ik houd me er niet mee bezig, ik doe gewoon wat me wordt verteld.”
Ik luister maar naar mijn zoon, wat heeft het voor zin om die arme meid op andere gedachten te brengen? Zou ze nooit ergens hebben gehoord in al die 16 maanden dat oppervakken niet besmettelijk zijn?
We wandelen langs de voorgeschreven route door het mooie stadje, begin 19de eeuw, waar de ontstaansgeschiedenis van de trein wordt verteld. Een ander gezin loop achter ons. Ik lees het verhaal dat op het bord staat in de smederij. Het gezin achter mij wordt ongeduldig, ze willen verder, maar dat mag niet, want ze mogen mij niet voorbijlopen. De gezinnen moeten immers bij elkaar blijven.
De dans ontsprongen?
Ik gebaar de mensen om mij voorbij te gaan. Pas als ik een stap of drie opzij zet, mij tegen een muur aandruk, durven de ouders met jong kind en kinderwagen mij voorbij te lopen. Zou dit hun moment van onvoorzichtigheid zijn? Is dit hun vuurproef? Mijn zoon en zijn vriendje zijn allang doorgelopen. Ze vermaken zich wel op het perron van het oudste station van Nederland. Het jonge gezin gaat mij snel voorbij. Ze hopen dat ze de dans ontsprongen zijn. Zouden zij de afgelopen 16 maanden iets begrepen hebben over hoe besmettingen werkelijk plaatsvinden?
Een museum is veilig of niet veilig. Dat hangt niet af van gelletjes, geen koptelefoontjes, gezinnen die elkaar niet voorbij mogen. Het hangt af van of de lucht wordt ververst, en op een dag als vandaag, 28 graden, klam, grote open ruimten met airco, of daar goed wordt geventileerd. Wat voor risico lopen ze? Ligt het aan ons gedrag of aan de instructies die het museum van het alwetende RIVM heeft gekregen? Zou iemand daar rekening houden met de ventilatievoud, zijn er ergens CO2 meters die alarm slaan als het onveilig is?
Ik hoef me geen zorgen meer te maken, ik ben immers gevaccineerd. Een paar weken geleden gaf het me een veilig gevoel. Nu is dat misschien wel mijn vuurproef. Zijn er echt geen bijwerkingen? In mijn omgeving is er twijfel. Ik weet het niet meer zo zeker. Wie kan ik vertrouwen? Niet het RIVM, niet Hugo de Jonge, niet de farmaceuten, niet de media, niet de politiek.
Het meisje bij de ingang van de attractie heeft het makkelijk, ze vertrouwt op haar instructies en op de mensen die het “weten”.
De Vuurproef
De echte “Vuurproef” dan maar. De prijswinnende attractie van het museum. Zo lang is de rij niet vandaag. Maar het gaat super traag. De matjes waar één gezin op mag schuiven steeds maar één plek door. Een minuut of vier later pas schuiven we een matje verder. Dit gaat het niet worden. We staan al bijna 20 minuten in de rij en nu pas mogen we bijna naar binnen.
Ik neem stiekem een kijkje achter de klapdeuren. Daar staan heel wat gezinnen op matjes in een slinger te wachten. Allemaal samen in een kleine ruimte. Maar, er mag maar 1 gezin tegelijk de attractie in, in plaats van de normale 18 personen per keer. In de het benauwende voorportaal staan minstens 12 gezinnen te wachten.
Dan bevestigt een bordje mijn vrees: “Vanaf hier wachttijd 60 minuten.”
En dat is nog zeker 2 matjes verder.
“jongens, sorry, dit gaan we niet doen, laten we een ijsje gaan halen, dit duurt veel te lang”.
Deze vuurproef hebben wij niet doorstaan.
Hoog Catharijne
Dan op de terugweg, volgt nog een vuurproef. Noodzakelijk bij een dagje Utrecht, het hoort erbij, onderweg op Hoog Catharijne mogen de jongens een Happy Meal, en ze mogen het zelf helemaal samenstellen.
Heel Hoog Catharijne vrij van mondkapjes. Slechts een enkeling heeft er nog een op. Wat een prettig gezicht, allemaal lachende mensen. Het is toch een soort Bevrijdingsdag hè?
Het fastfoodrestaurant is in volledig open verbinding met het winkelcentrum. Bij de ingang ook hier een nijvere knaap, met mondkap, die gezinnen gedoseerd binnen laat. Ik moet mijn beurt voorbij laten gaan, want de jongens zijn de naastgelegen game-shop binnengeglipt.
Wachtend vraag ik hem waarom hij, als absoluut enige in de wijde omgeving, nog een mondkap op heeft.
“Moet van het bedrijf,” blijkt hij te mompelen achter het keurige artefact dat mij de blik op zijn lippen ontneemt, zodat hem verstaan in het geroezemoes welhaast onmogelijk wordt gemaakt.
Ik was bijna de discussie met hem aangegaan, maar wat heeft het voor zin. En daar komen de jongens.
De ware vuurproef
’s Avonds de allergrootste vuurproef, helaas, Oranje heeft het niet gehaald.
We hebben nog een lange weg te gaan.
Oranje ligt er misschien uit, maar maurice.nl blijft voorlopig in de race met kritische stukken. Daarvoor vragen we aan u, de lezer, een kleine, financiële bijdrage.
