Waar ligt de grens van wat ik persoonlijk aanvaardbaar vind. Ik heb die grens al vele malen opgeschoven, tot aan het kinkapje toe. Maar nu is de grens wat mij betreft bereikt en ben ik in het voorbijgaan voor het eerst uit de bus gezet. Verharden zich de standpunten of ligt het aan mij?
Lees volledig artikel: Mag ik naar een festival?
Column door Rogier Rumke
Een festival waar ik best heen wil. Fijn dat het door kan gaan. Echter, ik vrees dat ik er niet heen kan. Als ik in de buurt ben zou ik zeker met mijn kinderen langs willen komen. Nu begrijp ik dat ik mij daarvoor moet laten testen of mijn QR code als bewijs dat ik gevaccineerd bent moet laten zien. En dan aan mensen die mijns inziens geen enkele bevoegdheid hebben om mijn medische gegevens te kennen, zeker niet zolang ik niet ziek ben. Ik wil best vertellen dat ik niet ziek ben. Ik wil ook best vertellen dat ik mij heb laten vaccineren, vooral omdat ik tot een kwetsbare groep behoor. Zelfs dat is wat mij betreft niets om geheimzinnig over te hoeven doen.
Bij mij wordt de grens overschreden als ik daarvan bewijs moet overleggen aan een kroegbaas, een studente in een stalletje of een boa of andere gezagsdrager zonder dat ik ziekteverschijnselen vertoon. Voor mij is dat een principiële grens die ik niet bereid ben over te gaan. Niet als statement, maar gewoon omdat ik mij uiterst oncomfortabel voel in een land waarin ik zonder enig verschijnsel aan mensen zonder medische geheimhoudingsplicht, zonder dat daartoe aanleiding bestaat, medische gegevens dien te verstrekken.
Ik vind het hemeltergend dat ik plotseling in een wereld terecht ben gekomen waarin daarover überhaupt discussie bestaat. Het is een punt waarvan ik mij hogelijk verbaas dat mensen, die dezelfde politieke kleur hebben als ik, ter linkerzijde van het spectrum, daar klaarblijkelijk geen moeite mee hebben. Ik vrees dat er iets ernstig mis is gegaan in de maatschappij. En voor mij is dat het punt waarop ik zeg, tot hier en niet verder.
Verkapte dwang tot vaccinatie
Afgelopen woensdag was er een pittige discussie bij Op1. Rosanne Herzberger verklaarde zich vurig tegen het coronapaspoort omdat het verkapte dwang tot vaccinatie is. Een groot deel van de tafel leek het met haar eens te zijn, zelfs presentator Jort Kelder viel haar bij.
Desalniettemin mis ik mijn standpunt in de discussies. Ik ben gevaccineerd, en met redelijke overtuiging. Immers, voor mij betekent een besmetting een grote kans op een longontsteking. En dat is voor mij met mijn longkwaal een ernstige bedreiging voor mijn levenskwaliteit. Dat is een keus van mijzelf en voor mijzelf, voor mijn eigen gezondheid.
Als dat een sleutel blijkt om ergens binnen te komen zal voor mij die deur gesloten blijven.
Mocht een organisator, uitbater, kroegeigenaar of daartoe aangestelde studente vinden dat ik wel welkom ben op het festival, laat dat dan weten. Liefst openlijk, draag het uit.
Mede daarom heb ik het aan een paar horecamensen voorgelegd die ik persoonlijk ken. Ze gaven aan dat ze in een spagaat zitten. Het is bijzonder moeilijk om je aan de regels te onttrekken. Zo meldde een uitbater dat hij zijn tent moest sluiten omdat hij door het bijna continue dragen van het mondkapje een ontsteking had opgelopen. Hij beschikte hierdoor over een medische ontheffing.
Inconsequente en onredelijke maatregelen
Desondanks kreeg hij tijdens de tweede lockdown de sommatie zijn zaak te sluiten wegens niet naleven van de regels. Het was na inschakeling van een advocaat direct weer ongedaan gemaakt, maar al die toestanden wil je niet als eigenaar. Je wilt je klanten bedienen, dus modder je voort met inconsequente en onredelijke maatregelen. Je doet dingen die niet tot jouw taak behoren zoals toegangscontroles en registratie van klanten. De keus is er eigenlijk niet. Het is breken of barsten.
Wel hoop ik dat de festivalorganisatie, theatereigenaar of kroegbaas er alles aan doet om binnenruimten goed te ventileren en mensen in geval van regen niet samen te laten scholen in een afgesloten tent of andere onveilige ruimte. Dat is een verantwoordelijkheid waarvan ik vind dat die wel bij de organisatie/eigenaar ligt, in tegenstelling tot het vragen om privacygevoelige informatie, en al helemaal zonder dat ze een medisch beroepsgeheim hebben.
En terwijl ik dit stukje aan het uitbroeden was, ging ik met een aantal lopers langs de Houthavens in Amsterdam. Lekker langs het water, deze zwoele nazomerse dagen. Op de terugweg sloeg het noodlot toe en kon ik mijn principes testen, zou ik bestand zijn tegen de druk? Zijn mijn monkapdragende lopers solidair?
Ventilatie
Zoals altijd draag ik het mondkapje op mijn kin. Bij het instappen zegt de chauffeur (zelf zonder mondkapje) dat ik het over mijn mond en neus moet dragen. Ik zeg hem (natuurlijk heel eigenwijs en irritant) dat ik van hem verwacht dat hij de ventilatie in de bus goed laat werken of ramen openzet. Hij reageert er niet op. Ik loop verder en voeg mij bij mijn hardloopgroepje. Na twee haltes roept de chauffeur door zijn intercom: “die meneer in het blauw, als u het niet eens bent met het beleid, dient u de bus te verlaten.”
Tja, wat doe je dan. Pas buiten bedacht ik mij dat ik mij had kunnen beroepen op mijn medische ontheffing. De rest van de loopgroep was solidair en verliet met mij de bus. Het was prachtig weer dus zijn we twee haltes gaan wandelen en hebben de volgende bus genomen. Daar heb ik direct tegen de chauffeur gezegd dat ik onder andere om medische redenen liever geen mondkapje draag. Hij maakte geen bezwaar en vroeg geen bewijs. Ik heb mijn reis vervolgd met kinkapje.
Als je ook principes hebt, denk dan ook eens aan deze site die uitsluitend op jullie vrijwillige betalingen draait, uit principe. Steun je principes met af en toe een (kleine) donatie. Klik hier.
