Bestuurlijk onvermogen

Leestijd: 3 minuten

Het rapport dat gisteren uitkwam over de affaire met de neuroloog in het ziekenhuis in Twente is op vele manieren symptomatisch voor de Nederlandse bestuurscultuur. Een patroon dat in Nederland niet beperkt blijft tot de medische wereld, maar bijvoorbeeld ook herkenbaar is in de justitiële wereld.

Elke regel overtreden

12 jaar lang (!) heeft een neuroloog vanuit het ziekenhuis kunnen huishouden onder zijn patiënten. Vanuit een combinatie van zijn verslaving en persoonlijkheidsstructuur heeft hij ongeveer elke regel overtreden die geldt voor een medisch specialist. Vele patiënten gezegd dat ze een veel ergere ziekte hadden dan ze hadden. Zware medicijnen uitgeschreven die ze niet nodig hadden. Ze – zonder hun medeweten – laten meedoen aan medische experimenten, etc. etc.

De commissie Lemstra trekt harde conclusies, maar als je de informatie leest die vanuit betrokkenen de afgelopen jaren op internet is verschenen dan is dat rapport nog zelfs het topje van de ijsberg. Dit blog besteed al een behoorlijke tijd aandacht aan het onderwerp. En dan stel je vast dat zowel het ziekenhuis als de IGZ (Inspectie voor de Volksgezondheid) in de afgelopen twee jaar hebben gelogen over datgene wat toen al over deze neuroloog naar buiten was gekomen. Zo wist men veel meer over deze zaak dan men toen aan de media vertelde, nadat de affaire naar buiten was gekomen (dankzij patienten!).

Wat heel herkenbaar is nu het rapport naar buiten is gekomen is het volgende:

– Zowel zijn collega’s en de leiding van het ziekenhuis wisten al jarenlang wat de problemen waren. Maar ook de toezichthoudende instantie was op de hoogte. Desondanks heeft hij gewoon jarenlang zijn gang kunnen gaan.

–  Men heeft zowel gedurende de jaren dat hij actief in Twente was als nadat hij weg was heeft men er veel aan gedaan om te zorgen dat de buitenwereld er niets van zou horen. Een ex-patient is daar zelfs geld voor betaald.

–   Nu dit rapport bekend is geworden en duidelijk is hoezeer zowel de collega’s en leiding van het ziekenhuis heeft gefaald alsmede de Inspectie (met de huidige directeur van het ziekenhuis als toenmalige baas) heeft dat geen enkele persoonlijke consequenties.

Opeenstapeling van fouten

Dit is zo herkenbaar voor de Nederlandse bestuurscultuur. Vergelijk het maar eens met het rapport over de Schiedammer Parkmoord. Een opeenstapeling van fouten. Personen die beseften dat er wat ernstig mis was hielden dat intern en lieten toe dat iemand onschuldig voor heel lang in de gevangenis verdween. En na het uitkomen van het rapport heeft het geen enkel gevolg gehad voor de betrokken personen. De twee sleutelfiguren van het OM zijn inmiddels rechter geworden…..

Tegelijkertijd is het ook zo dat blijkbaar de media in Nederland een heel passieve rol spelen. Je zou denken/hopen dat iets wat zo langdurig zo fout gaat toch eerder bij de media terecht komt en via publiciteit tot snelle veranderingen zal leiden.  Maar die media zijn wat dat betreft behoorlijk passief. Er is blijkbaar te weinig tijd om mensen langdurig en diepgaand op het onderwerp te zetten. Rondom het verschijnen van dit rapport is er natuurlijk wel ruime media-aandacht, maar ook wat dat betreft zal dat over enkele dagen vrijwel volledig over zijn.

Zoals de titel van het rapport terecht aangaf. Waar was de patient in dat geheel?

Bestuurlijk onvermogen die ervoor zorgt dat de eigen positie en autoriteit blijft bestaan ten koste van de patient, de burger, de verdachte, etc.

N.B.  Grappig is dat de aanhef van de site van de Inspectie van de Volksgezondheid luidt “Voor gerechtvaardigd vertrouwen in verantwoorde zorg”. Lijkt een beetje op de titel van het jaarverslag 2006 van het NFI “Kwaliteit in deskundigheid”.  Als je het zelf maar hard genoeg roept dan ga je er ook nog in geloven…..