Fatsoenlijke mensen klikken niet

Leestijd: 9 minuten

Fatsoenlijke mensen klikken niet

Inleiding

Marcel Levi moest afgelopen week terugkomen op zijn oorspronkelijke toezegging aan Maurice de Hond om deel te nemen aan een paneldiscussie. Deze discussie was ingepland bij de première van de documentaire die verslag doet van de door Maurice in 2020 opgelaaide aerosolenstrijd. Deze micro-affaire gaf een actueel haakje aan een al weken groeiend en dan weer krimpend conceptartikel dat ik maar steeds niet rond kreeg. De afzegging van Marcel Levi deed mij besluiten om het te plaatsen.

Dit artikel verscheen eergisteren op virusvaria.nl, en Herman Steigstra deelde het op Twitter. In de comments richt menigeen de pijlen nu op Marcel Levi. Dit was nu net NIET de bedoeling van mijn artikel. We hebben te maken met een generiek probleem, waarbij het voorval met Marcel Levi nu toevallig actueel is en niet meer dan exemplarisch voor de cultuur die ik probeer te karakteriseren. Collectief op een zondebok springen is net zo primitief als het schaapachtig navolgen van een autoriteit. Probeer alsjeblieft om niet alles onmiddellijk aan een poppetje op te hangen (niemand heeft altijd gelijk).

Ook strategisch gezien zou dat Marcel Levi maar in het harnas jagen en mensen zoals hij en Armand Girbes zouden wel eens belangrijke schakels kunnen blijken te zijn tussen het Covidregime en de wetenschappelijk onderbouwde oppositie. Bedenk dat het bij Aseem Malhotra ook een tijd heeft geduurd voordat het muntje viel.

Per slot van rekening doorbreekt Marcel Levi met zijn communicatie tot dusver al de verzwijgcultuur waar we voortdurend tegenaan hikken. De poort van het bastion wordt nog lang niet neergelaten maar ik ben al blij als iemand een raampje open zet. Probeer het dus als opbouwend te zien, misschien krijgen we er zo een vinger achter.

Zichzelf in stand houden

De hoofdrolspelers in het Nederlandse coronadebacle kennen we: Het ministerie van VWS, het RIVM en het CBS met op de achtergrond het medisch/militair industrieel complex. De representanten van deze instituten hadden nooit zo kunnen shinen als zij niet omgeven waren door een kring van nette, weldenkende mensen. Die hebben allemaal gemeen dat zij autoriteit respecteren, het zijn wellevende burgers. Veel van hun relaties, collega’s, kennissen zijn zelf op een of andere manier autoriteit ergens in een structuur. Zij vertrouwen autoriteiten zoals zij zelf vertrouwd willen worden. Een nobel en rechtvaardig uitgangspunt, naar eer en geweten. Tenminste als je het impliciete eigenbelang vergeet.

Het is er dit establishment alles aan gelegen om zichzelf in stand te houden. En natuurlijk: het zijn verstandige mensen dus reflectie vinden ze heel belangrijk, om ervan te ‘leren’. Maar als onderbouwde kritiek op het systeem niet alleen vragen oproept over de feilbaarheid ervan maar ook over onmiskenbare missers die te vuur en te zwaard verdedigd zijn, dan gaat dat toch een brug te ver. Dan komen de verdedigers van Fout beleid toch scherp in beeld en dat blijken dan toch vakbroeders te zijn, amici en collegae in vergelijkbare posities, ergens in de toplagen van dezelfde of een verwante hiërarchie.

Genoeg aanleiding

Wie zag hoe het onheil zich voltrok en onderdeel was van een door de overheid gesanctioneerde hiërarchie, die zweeg. Terwijl er toch genoeg aanleiding was om te spreken: het aerosolenbedrog, de overschatte corona-bedreiging, de onmogelijke vaccinveiligheid, de drogredenen, gemanipuleerde besmettingscijfers, een misbruikte PCR-test, censuur op zinnige medicatie, het mensenrechten negerend enthousiasme waarmee vaccins werden opgedrongen, onwettelijkheid van beleid, het gesaboteerde debat etc. Specialisten konden allemaal, zelfs gewoon in de media, zien dat er op hun eigen vakgebied iets niet klopte maar zij hadden vertrouwen dus voor de rest gingen ze ervan uit dat het heus wel zou deugen. (Denk ook aan het Gell-Mann Amnesia effect.) “We hebben het wel over instituten, hè” en “Ze staan er toch maar” en “Ze weten heus wel wat ze doen.”

Fatsoenlijke mensen verklikken elkaar niet, daarvoor hebben ze te veel respect voor elkaar. Het is ook een kwestie van decorum: beteken je zelf iets in je eigen bubbel, dan ben je nu eenmaal niet de aangewezen persoon om een andere prominente persoon tot aan de enkels af te zagen. Laat het voetvolk dat maar opknappen want voor je het weet sta je als commandant zelf in de vuurlinie en daarmee is niemand geholpen, daarvoor ben je te belangrijk, althans dat vind je zelf: zonder jou wordt alles stuurloos en dat is niet in het Staatsbelang.

Niemand in een riante positie is op zoek naar ‘gedoe’.

Competentie

Marcel Levi legt het duidelijk uit als hij beschrijft hoe hij over reflectie denkt: Reflectie is weliswaar belangrijk… “Maar ik vind het niet goed als daarbij de positie en integriteit van individuele wetenschappers ter sprake komt (van wie ik er vanuit ga dat ze toentertijd naar eer en geweten hebben gehandeld), dat leidt tot polarisatie en kan zelfs hun veiligheid aantasten.“

Zelfs als het er alle schijn van heeft dat niet iedereen naar eer en geweten heeft gehandeld, blijf je daar als onderdeel van het establishment toch maar wel vanuit gaan. Geleerden die bij hun volle verstand aantoonbaar schadelijke onzin debiteren, mogen dat doen omdat we ervan uitgaan dat ze naar eer en geweten handelen. Ze mogen wegkomen met daden die ook aanleiding zouden kunnen geven tot strafrechtelijke beoordeling, al was het maar vanwege de desastreuze gevolgen.

Laat ik daar nu grote moeite mee hebben.

Volgens Levi mag de positie en integriteit van individuele wetenschappers niet ter sprake komen. “Competentie” is een beter woord dan “positie en integriteit” want het gaat erom hoe iemand een positie invult, niet om de positie die iemand heeft. Voor het bekleden van een verantwoordelijke positie heb je iemand nodig die competent is. “Persoonlijke integriteit” en “Handelen naar eer en geweten” zijn noodzakelijke eigenschappen maar geen voldoende voorwaarden. Ze staan niet garant voor het nemen van juiste beslissingen of voor al dan niet competent zijn.

Boven de wet

Als iemands “eer en geweten” niet overeenkomt met de richtlijnen voor wetenschappelijke integriteit, dan gaat het al verkeerd. Bij het excuus “Hij bedoelde het toch goed” wordt vergeten dat belangrijke misdaden tegen grote delen van bevolkingen zijn voortgekomen uit goede bedoelingen van de aanstichters: het communisme, het kapitalisme, een verenigd Europa, het verspreiden van het Christendom, het verspreiden van de Islam, het brengen van beschaving en democratie: allemaal net zoals volksgezondheid goede bedoelingen, naar eer en geweten doorgevoerd.

Zoals ik het begrijp, staan hooggeplaatsten boven de wet omdat hun collega’s datzelfde voorrecht niet willen verspelen. Het autoriteitsprincipe ondergraven ze niet graag want daaraan danken ze hun eigen status. Men houdt elkaar de hand boven het hoofd uit eigenbelang. We zullen zien of dat stand houdt. Natuurlijk kunnen beslissers fouten maken. Die fouten mogen echter niet voortkomen uit nalatigheid, belangenverstrengeling of het verdoezelen van eerdere fouten, om maar eens wat te noemen. Kijk de regels voor wetenschappelijke integriteit er maar op na.

Onbarmhartige reflectie zou die overheidswetenschappers dus maar in diskrediet kunnen brengen. Diskrediet is hoe dan ook ongewenst volgens Marcel Levi. Ongeacht of ze Fout waren omdat ze het wenselijke geluid lieten horen. Of dat nu het gevolg was van een fout systeem of dat ze alleen hun eigen posities verdedigden.

Het paradigma is heilig

Levi past hier het argumentatiepatroon toe dat Andreas Voss ook gebruikte: “Druppeltheorie is de basis. Een onderzoeksvoorstel dat dit in twijfel trekt, zou niet eens geaccepteerd worden.” (bron) Dat is de stem van een cultuur die de status quo wenst te handhaven. “Het handelen van wetenschappers is correct want naar eer en geweten. Reflectie die dat gegeven in twijfel trekt, vind ik niet goed.” Het paradigma is heilig, inclusief alle dogma’s die ooit bij gebrek aan beter zijn ontstaan.

En dat terwijl de samenleving mensen van die statuur, die intellectuele overheidsdenkers, juist nodig heeft om leugens en drogredenen te herkennen en te duiden, om transparantie te garanderen, om wetenschap zuiver te houden. Beslissers en adviseurs horen te weten en bovenal te begrijpen hoe de vork in de steel zit, zodat ze kunnen signaleren wat daar niet mee strookt. Zij dragen een zware verantwoordelijkheid. Ook in bredere zin en ook als een nieuwe dynamiek dat vereist.

Als blijkt dat we te maken hebben met experts die elkaar napapegaaien zonder de materie of de implicaties van hun overwegingen te doorgronden, dan hebben we te maken met incompetente charlatans – al hebben ze elkaar naar eer en geweten nagepapegaaid. Het ontbreekt aan ontmoedigende prikkels voor deze types. Ze hoeven zich niet eens te verantwoorden.

Wetenschappers en onderzoekers hebben zo de vrijheid gehad om onhoudbare en onwetenschappelijke stellingen te verdedigen met een niet-onderbouwde stelligheid, neem alleen al de ‘veilig en effectief’ vaccinpropaganda of de zoönosesmoes en de daarmee samenhangende druppelfabel.

Onhoudbaar Druppel-narratief

De hele coronaperiode wordt gekenmerkt door obscure modellen en onvolledige data, iets wat de KNAW, de Koninklijke Nederlandse Akademie voor Wetenschappen, zich aan had kunnen trekken. Of anders wel de Nederlandse organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (De NWO), een organisatie die ook niet bepaald de publiciteit heeft gezocht, de afgelopen vier jaar. Ik heb de meeste coronagerelateerde kwesties best goed gevolgd maar de NWO…? De Nederlandse organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek heeft zich niet laten horen toen Nederlands wetenschappelijk onderzoek werd misbruikt voor oneigenlijke doelstellingen. Het zal wel niet in hun takenpakket hebben gezeten.

Het was dan ook opmerkelijk dat de voorzitter van de NWO, Marcel Levi, in eerste instantie zijn medewerking had toegezegd aan een paneldiscussie, te houden na de première van de documentaire “Dood door schuld”. Die film behandelt aerosolenstrijd van Maurice de Hond. Levi heeft vermoedelijk gedacht: “Ach ja, dat aerosolenverhaal, zo gaat het soms in de wetenschap, een idee blijft weleens wat langer hangen dan had gemoeten… daar red ik mij wel uit en bovendien kunnen we ons beroepen op de wetenschappelijke twijfel die er nog steeds is. En met de suggestieve titel ‘Dood door schuld?’ plaatst de documentaire zichzelf eigenlijk al tussen het wappistische ’tribunalengeroep’ uit rechts-extremistische hoek. Eitje dus.”

Totdat hij de film ter voorbereiding zag en zich het onmiskenbare geblunder van zijn peers realiseerde, wat misschien aanleiding was om zelf toch eens na te gaan zoeken hoe dat nou zat, om er vervolgens achter te komen dat het druppelnarratief al veel eerder dan in 2020 onderuit was gehaald. Maurice was hier de enige die wetenschap bedreef en onderzoek had gedaan.

Onwerkbaar beveiligingsregime

En misschien heeft hij ook wel gezien dat de virologenwereld het druppelnarratief overeind hield om veel en goedkoop onderzoek te kunnen blijven doen. Voor het stoeien met aerogene virussen geldt immers een bijna onwerkbaar beveiligingsregime. Nog afgezien van de alarmerende militaire interesse in verband met aerogene biowapens, zeker als het onderzoek wordt uitgevoerd in een land dat door overheden als onbetrouwbare vijand wordt beschouwd. Met medeweten van overheid en geheime diensten (meer toelichting hier). Over zulke zaken kun je dan misschien maar beter je mond houden.

Iemand uit het establishment die hier lucht van krijgt en intelligent genoeg is om de implicaties in te schatten, komt dan voor een immense beslissing te staan: houd ik de leugens vol of val ik mijn gelijken af en plaats ik mijzelf buiten het systeem dat we met zijn allen zo zorgvuldig hebben opgebouwd? Of houd ik toch maar mijn mond? Met een mogelijke ministerspost in het verschiet zou het van lef getuigen om klaarheid te brengen. En het zou hoop bieden aan iedereen die zich wél heeft uitgesproken – maar ja…

Terugtrekken en toekijken hoe het spel zich ontvouwt is de veiligste keuze. En zo heeft bijna iedereen gedacht in de afgelopen jaren, waardoor we op een vreselijke periode terugkijken, vol bedrog en misleiding met schadelijke gevolgen op alle terreinen. Corrigerende geluiden kwamen uitsluitend van onderuit de systeemhiërarchie en misten dus autoriteit, autoriteit die door het establishment wordt afgemeten aan positie, niet aan inhoudelijke argumenten. Maar de kopstukken van wie we het hadden moeten hebben, zij zwegen stil. De enkeling die zich liet horen werd afgeserveerd met behulp van de media.

Wantrouwen

Het was een afschuwelijke periode die duidelijk maakte dat wantrouwen een noodzakelijke voorwaarde is als je te maken hebt met autoriteiten en machtsposities.

Toch wordt er nog gepleit voor ‘vertrouwen’. Vertrouwen zonder controle is goedgelovigheid. Goedgelovigheid is dodelijk gebleken. Zelfs als het establishment zelf overtuigd is van de goede bedoelingen en voorheen ook altijd goed op de winkel heeft gepast. In veranderende omstandigheden is goed niet altijd Goed genoeg.

Waar hebben die veranderende omstandigheden toe geleid: mensen die werden gechanteerd om medicatie af te nemen, kinderen die werden geïnjecteerd met slecht onderzochte gen-gerelateerde stoffen, onzinmaatregelen die de samenleving spleten, de term ‘wetenschap’ die met regelmaat werd misbruikt, de censuur, integere artsen die werden bedreigd en gestraft etc. etc. En dat alles nadat onderbouwde waarschuwingen van tafel werden geveegd, mede met assistentie van de media.

Niet alleen de media collaboreerden. Voor de volgende post bewaar ik een lijstje van ca. 15 instituten/sectoren die stuk voor stuk reden hadden om te ageren tegen het coronabeleid, omdat het de domeinen doorkruiste die zij beheerden. Het zijn overheidsgefinancierde instituten die nalieten om de burgers te beschermen tegen de overheid. Daar gaan grondrechten over. En dan gaan er toch nog stemmen op die het ‘vertrouwen’ terug willen bij de burger, terwijl het juist fout is gegaan vanwege misplaatst vertrouwen.

Fout

We zitten nu eenmaal met Foute mensen op de Foute posities, dat gebeurt bij gebrek aan wantrouwen en zonder systemische controle. Ze kunnen hun gang gaan want ze voelen zich vanwege hun functie ontslagen van elke verantwoordelijkheid, zolang ze elkaar de hand boven het hoofd houden. ‘Dood door schuld’ is één ding maar dood door roekeloosheid (“we prikken ondanks alles gewoon door”), meervoudige doodslag, en als het tegen beter weten in is gedaan misschien wel serie- of massamoord… het is allemaal niet niks. Voor een juridisch lijstje zie de aangifte die in de UK door parlementslid Andrew Bridgen is gedaan.

Het staat vast dat op basis van oncontroleerbare berekeningen gezonde mensen zijn geofferd om kwetsbare te redden, maakte Eline van den Broek duidelijk. Zij zag “geen effect van vaccinatie op sterfte”. Andere onderzoeken wezen uit dat er goede bescherming tegen Covidsterfte was. Als beide constateringen kloppen, is die bescherming dus door een ander vaccinatie-effect weer gecompenseerd met andere soorten sterfte, bij andere personen.

Naast de gezondheidseffecten is er sociale en financiële chaos veroorzaakt, haat gezaaid, desinformatie geïnstitutionaliseerd – kortom er is een waaier van wandaden te bedenken waar deze fatsoenlijke mensen zich schuldig of medeplichtig aan hebben gemaakt door niet op te staan en te spreken “omdat dat wel eens iemand in diskrediet zou kunnen brengen”.

Nog zorgelijker is dat toekomstige functionarissen nu hebben gezien dat er geen verantwoording afgelegd hoeft te worden. Je kunt het zo bont maken als je wilt: je komt er gewoon mee weg, mits je de media naar je hand kunt zetten en er niemand uit de school klapt. En dat werkt, zo is gebleken.

Dat geeft mij geen prettig gevoel.

Escape

Er is nog een escape: de conclusies van de Parlementaire Enquêtecommissie, die door partijen die er geen zitting in hebben (ik denk aan D’66) ongetwijfeld als complottheorieën zullen worden weggezet.

En verder: maatregelen van rechtswege? Gaan onze rechters wel vrijuit, ons O.M…? Al lijkt er genoeg onrecht te hebben plaatsgevonden, ik heb geen idee in hoeverre zich dat vertaalt in strafbare feiten. Dan gaat het deels om bestraffen van personen die schadelijk gedrag hebben vertoond. Belangrijker is de signaalfunctie voor toekomstige hoogwaardigheidsbekleders. Strafmaatregelen dienen hopelijk als stimulans tot (zelf)reflectie en (zelf)correctie bij wetenschappers en beleidsmakers. Ook onderling. Dat is geen ‘klikken’, dat is burgerplicht.

U heeft zojuist gelezen: Fatsoenlijke mensen klikken niet

Volg Maurice de Hond op X | Facebook | LinkedIn | YouTube 

Blijf onbeperkt toegang houden tot alles wat Maurice.nl te bieden heeft. Klik hier om lid, abonnee, vriend en bondgenoot te worden.